WEER THUIS

Hallo allemaal,

ja, alweer mijn laatste berichtje op mijn weblog, want ik ben weer thuis!!!

Maandagavond ben ik vertrokken met het vliegtuig van Cotonou naar Parijs en toen met de TGV naar Brussel waar Wim van Marjolein ons op stond te wachten met een steekkarretje voor al onze bagage! (heel slim, anders moest hij ook sjouwen).

Het is goed om weer terug te zijn. Ik merkte dat ik daar weer rijp voor gemaakt ben. Mooi is dat. Zaterdag en maandag ben ik bij dagwerkers op bezoek geweest. Uitgebreide maaltijd kregen wij voorgeschoteld, wat heerlijk was (het vlees laat ik maar over aan hen...). Als voorafje hadden we een of ander papje (wel een beetje suiker door gedaan hoor voor de smaak). Zij vinden het zo leuk als je komt en ik zelf vind het ook leuk om te zien hoe ze wonen, de buren te ontmoeten (want ze moeten natuurlijk de gasten even gedag zeggen) en vooral nog even het afrikaanse leven te proeven, voelen.

Zondag hebben we het feest van Jezus' opstanding gevierd. Marjolein en ik hadden voor deze dag onze afrikaanse dress aangetrokken.

Traditioneel werd deze dag begonnen met een sunrise worship, dus bij zonsopgang met elkaar zingen en naar het opstandingsverhaal luisteren. Om half 10 was er een heerlijke brunch. 's Avonds hadden we met elkaar nog een dienst.

Maandag regende het pijpestelen, met bakken uit de hemel (kan ik vast wennen). Iemand vroeg aan een beninees wanneer de regen op zou houden. "Nou, 12 uur!" Om 12 uur echter regende het nog steeds. "Ja, maar dit is geen regen (het miezerde nl.), regen is als het met bakken naar beneden stort!" Okay, we zullen in NL niet meer zeuren. s'Morgens de koffers weer gepakt. Kon het natuurlijk in de afgelopen weken niet laten om wat leuke dingetjes te kopen en het spel te spelen van afdingen! Moet je echt als spel zien, want anders raak je gefrustreerd en ook je gevoel niet teveel voeden als het idee hebt dat je flink afgezet bent!

Ons afscheid vond ik geweldig. Nog snel even een foto gemaakt me de nederlanders. Ik heb leuke en lieve kaartjes gekregen, veel mensen stonden ons ook uit te zwaaien (maar misschien was het ook omdat ze blij waren...........)Laat me dan maar in de waan dat ze het jammer vonden. De goede en mooie en rijke momenten hou ik vast.

Thuis, wat ervaar ik dit heerlijke voorjaarsweer als een zegen! Het is zo lekker, de vogels fluiten, de bloesems, de heerlijke voorjaarslucht; het helpt me echt om weer te acclimatiseren. Vooral ook mijn thuiskomst bij mijn ouders was warm en goed. Mijn neefjes kwamen me al tegemoet rennen (misschien heeft tante ook nog wel wat meegebracht, dat kan ook....). Marcel kwam op zijn skelter aangesjeesd met Gerline en Ehab in het karretje erachter. Wilden foto's zien en verhalen horen; die had ik genoeg!

Woensdag had ik Ehab weer. Heb zo genoten van zijn gebabbel en het rondkuieren; overal aanzitten, alles ontdekken. Ik heb in de tuin wat gerommeld en hij om me heen, flodderen met water enzo. De buurman bood aan om met een hoge druk spuit al de groene aanslag van de steentjes in mijn tuin te verwijderen! Het ziet er weer picobello uit.

Als ik terug kijk, kan ik alleen maar zeggen: "Wat is God goed". Ik heb weer ervaren dat ik meer heb ontvangen dan gegeven!

Tot gauw en de groeten van Marga

PS. een volgende missie staat in de planning: 20 juni t/m 15 juli hoop ik naar El Salvador en Nicaragua te gaan. Dit is voor defensie en het gaat om deelname aan een humanitaire missie op een amerikaans hospitaalschip; Continuing Promise 09. Wat ik precies moet gaan doen, daar ga ik me nog in verdiepen. In ieder geval heb ik er al veel zin in!

PREDIKER

"Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel heeft zijn tijd" zegt Salomo in Prediker 3. Ja, er is dus een tijd van komen en van gaan en dat laatste breekt nu voor mij aan want maandag hoop ik weer naar NL te gaan. Eerlijk gezegd, een week geleden moest ik er nog niet aandenken. Kon en wilde wel blijven; het is hier goed. Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet en met elkaar delen dingen die je bezig houden. Maar ook de gezelligheid, altijd wel iemand in voor een praatje. En dan nog de contacten met de lokale mensen, dat is iets wat moet groeien. "Nee, geen tijd meer om bij je op bezoek te gaan of mee naar je kerk". Maar goed, het is niet anders en ik merk dat ik langzaam rijp wordt gemaakt om naar huis te gaan en afscheid te nemen. Het is goed; ik ben al heel blij dat ik 8 weken vrij kon krijgen en ik weet ook dat er mensen in NL weer naar mij uitkijken (is ook wat als dat niet zo is).
Inmiddels zit dus mijn laatste werkdag erop. Het was een drukke en lange dag met veel kinderen, dus gezellige boel. Moeders erbij, kind aan de borst en stil is het weer (meestal, anders hebben ze echt pijn en bieden morfine en codeïne wel uitkomst). We hadden 3 kinderen uit 1 gezin die allemaal een staaroperatie kregen. Ze waren zo goed als blind (arme moeder). Toen de dokter de volgende morgen het verband van de ogen van het 7-jarig jochie haalde, zei hij: "ik doe nooit mijn ogen meer dicht!" Geweldig was het. Nu moet hij eigenlijk nog leren kijken, dus wat hij ziet moet hij interpreteren wat het is. Zijn hersens zijn nog nooit gestimuleerd. Ik doe er even een foto bij want toen ik vrijdagmiddag naar het Hospitality Centrum ging zat hij met zijn broertje, zusje en moeder aan de uitgang te wachten op vervoer. Heb ze laten grabbelen uit mijn tas met speelgoed van Marjolein de With.

Om toch van mijn laatste dag een feestje te maken had ik een pak speculaas meegenomen en iedereen laten proeven van dit heerlijke nederlandse koekje. Voor de vertalers had ik wat kleine kadootjes meegenomen. Ik heb ze enorm gewaardeerd (en zij mij ook wel hoor!). Ook de meisjes van de wasserij. Elke dag verwerken ze enorm veel was van het ziekenhuis en ook de uniformen die ze nu netjes, maat bij maat, in de kleedkamer leggen (duurde even voordat zr. de With vond dat het netjes was...)

Vrijdag t/m maandag is er "ships holiday", dus bijna iedereen heeft 4 dagen vakantie. Veel mensen gingen dan ook weg voor een paar dagen, bijv. naar een groot park, ergens in het noordwesten van Benin. Ik besloot op het schip te blijven en kleine uitstapjes te doen.

Vrijdagmorgen was er een bijeenkomst ivm. Goede Vrijdag. Ik heb het zelf als heel goed ervaren om met elkaar rond het kruis te zitten en te realiseren wat de Heere Jezus voor ons heeft gedaan. Er werd gebeden, gelezen en momenten van stilte.

's Middags ben ik naar het Hospitality Centrum gegaan, waar ex-patienten blijven. Marjolein, mijn nichtje, had een inzamelingsaktie van speelgoed gehouden voor de kinderen in Afrik onder haar vriendinnen. Dus ik ging met een zak vol speelgoed op pad. Ik heb er lang over nagedacht en gebeden hoe ik het zou doen, want ik wil kinderen hier ook niet het gevoel geven dat ik sinterklaas ben en op straat zomaar wat uitdelen. Ook niet dat ze een verkeerd beeld krijgen van blanken met het gevolg dat zodra ze een blanke zien gelijk om spullen vragen. Uiteindelijk kwam ik op het Hospitality Centrum uit want daar zitten best wat kinderen en ze moeten zich maar zien te vermaken. Een aantal spullen, bijv. kleurpotloden etc. moeten daar gewoon blijven voor de volgende kinderen. Het was erg leuk hoor om te doen, zelfs de moeders wilden ook in mijn tas neuzen of er voor hen wat bij zat. Een armbandje is al goed. Bellenblaas doet het ook goed en dat kunnen ze eenvoudig aanvullen.


's Avonds draaide The Passion. Ik had hem al een keer eerder gezien en was onder de indruk van het eindeloze geselen van de Heere Jezus en ook de onrust, oproer en haat. Nu was ik meer geraakt doordat de Heere Jezus steeds weer tegen zijn discipelen en anderen om hen heen zei dat ze elkaar lief moesten hebben, ook mensen die het je moeilijk maken, je vervolgen, je haten etc. Oeps, een spiegel voor mij! Wat is mijn houding naar iedereen?

Een lieve en hartelijke groet van Marga

Niaouli Forest

Het weekendje forest oftewel bush zit er weer op! En ja, weer een afrikaanse ervaring rijker. Ik heb genoten van alle bushgeluiden: verschillende vogels, de krekels die 24 uur per dag zonder ophouden doorgaan, de vlinders, de kinderstemmen op de achtergrond, contacten met de lokale mensen. Dankzij Bridget, onze vertaler, is het een geslaagd weekend geworden. Als zij er niet was geweest had het er heel anders uitgezien met veel communicatiestoornissen en afspraken die toch anders liepen.
Omdat we telefonisch geen contact konden krijgen met de beheerder, was Bridget op een avond op een brommer naar de forest gegaan om met de manager zelf afspraken te maken t.a.v. overnachting, aantal personen, bedden, gids, eten ed. (zij wil ook dat het allemaal goed geregeld is). Omdat de gids geen engels sprak is zij meegegaan om te vertalen, erg prettig!
Het vervoer had ze ook geregeld: een grote auto voor 9 personen (we waren met 9), dat is heerlijk. Als je een taxi neemt, dan is de kans groot dat je 2 uur opgepropt in die auto zit. Collega's waren ook op reis geweest en dachten slim te zijn: hadden met de taxichauffeur een afspraak gemaakt dat er niet meer dan 4 personen op de achterbank konden zitten. Prima, dan meer betalen! Okay. Wat gebeurt er, stapt er een hele dikke moeke in, op de achterbank.....Ja, dan is het toch 2 uur klem zitten...

Wat je onderweg ook altijd weer ziet, het blijft me toch nog verbazen. Auto's zo vol geladen, dat hij nog rijdt! (even later staat ie toch langs de kant van de weg, een mand vol kippen op de auto en wat ik ook nog zag: allemaal varkens netjes naast elkaar gestapeld bovenop een imperial. Inderdaad schreeuwen als een mager speenvarken. Ik had het met ze te doen, in die hitte.

Goed, toen we op het centrum aankwamen, reageerde de gids erg verrast en onthutst: we konden niet komen, want de slaapplaatsen waren al aan anderen gegeven. Ho, daar ging Bridget niet mee accoord en uiteindelijk konden we toch terecht. We hadden 3 kamers met een zeer smal 2 persoons bed. Wij zouden zeggen een twijfelaartje. De matras voor de 3e persoon was er niet (wel beloofd). Goed Bridget naar het dichtsbijzijnde dorp (20 min met de auto) om matten, toiletpapier en drinkwater (er was een soort van bar, maar niemand was daar aanwezig) te kopen. De jerrycans met water waarmee we ons konden wassen en de toilet doorspoelen werden inmiddels wel aangevoerd zoals afgesproken. Ik had mijn verwachtingen laag gesteld, dus was op alles voorbereid.
's Middags zijn we gaan wandelen en kwamen we op een compound terecht. Hele vriendelijke mensen die ons een kijkje gaven in hun leven: het persen (met de voeten in een grote ton) van palmolienoten, koken in een hut waar je na een paar minuten alweer uitvliegt vanwege de rook. Maar eerst moesten we even bij oma die onder een boom zat op bezoek. Vertelt dat ik uit Nederland kom en dat ik op een hele grote ziekenhuisboot werk. Wat een prachtige stralende ogen had ze toch. Ook moesten we de farm, de tuin bewonderen met bananenbomen, avocadobomen, citrusvruchten, coffeebonen, etc. Alles gaat op het gemak en dat mag ook wel met een temperatuur boven de 40 graden! Toch voelde het niet zo aan en dat komt ook omdat het wat vochtig is.

Aan het begin van de avond nam de gids ons nog mee en misschien zagen we dan wel dieren en als je geluk hebt, zie je apen......Nou, hij zag dieren, wij niet hoor! We moesten zachtjes doen en sluipen wilden we dieren zien; giebelen natuurlijk, vooral toen zijn mobiel afging met een vreselijk deuntje.
Bridget had een soort van catering geregeld: een vrouw die eten voor ons wilde koken, wat we maar wensten. Met een paar grote manden achter op een brommer kwam ze het eten brengen: rijst, friet, groenten, vis, kip en brood. Later bleek dat ze veel moeite had moeten doen om ergens rijst te kopen (ze eten daar gewoon fufu, cassave, dikke maispap). Het zag er keurig verzorgd uit, borden en bestek erbij en we hebben gesmuld.
Slapen ging ook best (op een matje is toch wel hard). De volgende morgen moesten we vroeg opstaan (half 7) om naar de dieren te gaan kijken. Ons ontbijt bestond uit wat we nog in onze tas hadden zitten (brood, appels, crackers, stroopwafels). Brood is wel te krijgen, maar dat is 10 km verderop. Nou, wij na het ontbijt weer op het bankje zitten, geen dier gezien, alleen een voorbijvliegende mug. Toch was het goed om bij zonsopgang in het bos te zitten en je te concentreren op geluiden en te verwonderen hoe mooi de schepping is. Al richt je je maar op diverse vogelgeluiden, geweldig gewoon. Daarna nog een rondleiding van ongeveer anderhalf uur. Teakbomen, katoenbomen, lianen, bomen met een geneeskrachtige werking. Op de grond rode mieren en allerlei andere schepseltjes. Onze gids was niet zo informatief, dus stelden we hem maar vragen, dan werden we nog iets wijzer.
Na de rondleiding lekker bakkie koffie, of nee, toch niet, want dat is er niet en de bar is nog steeds onbemand. Gelukkig konden we een lift krijgen om in een groter dorp (10 km) brood te halen en drinken, ananas en yoghurt. Je ziet weer allerlei kraampjes met lekkernijen......mjammie!!

Ik zal het allemaal weer gaan missen volgende week!

Groetjes van Marga

PATIENTEN

Hallo allemaal,

weer een werkweek gehad en nog maar 1 te gaan! Diep in mijn hart vind ik het best jammer. Ik geniet er erg van om hier te zijn. De patienten en de casussen blijven gewoon boeiend en voor mij niet alledaags.

Leuke week gehad en many blessings, veel zegeningen ervaar ik. Ze worden ook regelmatig gegeven, bijv. hadden we een man geopereerd aan een liesbreuk. Werd hij wakker, dus vertelde ik hem dat de operatie klaar was. Hij heel verbaasd, keek vervolgens onder de dekens, keek nog verbaasder dat het al gebeurd was en hij er helemaal niets van had gemerkt. Toen zei hij: "God bless you" en viel vervolgens in slaap. Na een poosje werd hij weer wakker en ik vertellen dat de operatie klaar was. Huh, onder de dekens kijken, "God bless you" en viel weer in slaap. Dit herhaalde zich zeker wel 5 keer en de laatste paar keer kreeg ik nog de mededeling dat hij honger had.

Dan al die talen die er zijn, soms heb ik het idee dat je 20 mensen hebt met 30 talen. Vandaag was ik bij een dressceremony van de VVF-ladies. Hun ontslag wordt echt gevierd met muziek, mooie jurk aan en hoofdtooi, opgemaakt enz. Kortom een heel feest. Dan de toespraak: die gaat in het engels, wordt vertaald in het frans en fon (stammentaal), vervolgens vertaalt de "fon" het weer in een andere taal. Het lijkt net een jodenkerk. Vanmiddag was het ook zo leuk. Moesten ze weer even in de benen, dus liepen ze allemaal luid zingend in ganzenpas over de gang. Ponnetje aan, doek of handdoek om de middel geslagen, catheter in de hand. Ik heb ook een vriendin (links van mij), met 1 tand en als we elkaar zien, dan moeten we even babbelen. Zij houdt hele verhalen in het bariba of iets dergelijks en ik in het nederlands. We maken gewoon lol!

Veel patienten komen uit kleine dorpjes uit het noorden, van verschillende stammen. Dat is dan te zien aan de littekens als tekens die ze op het gezicht hebben. Sommigen hebben ook allemaal tatouages op het gezicht, armen, buik. Het zijn over het algemeen analfabeten; geen school gehad dus. Dat is vaak niet alleen te merken dat ze niet kunnen lezen of schrijven, maar ook dat het moeilijk is om ze iets goed uit te leggen bijv. t.a.v. hygiene, wondverzorging, niet plassen in de douchebak (zit putje in) en niet douchen (bak water over je heen gooien) boven het toilet, enz. enz. Het is vaak humor en moet ik ook maar niet teveel nadenken. Gewoon blijven herhalen en voordoen.

Laatst vertelde Marjolein dat in haar nachtdienst een patient uit bed was gevallen. Ja, een bed op poten zijn ze niet gewend. Maar goed, ze had een oplossing gevonden: op een matras onder het bed gelegd.

Voordat de patienten hier naar de operatiekamer gaan moeten ze de avond voor de operatie hun huid scrubben (borstel met bethadine) en de volgende morgen weer. Er waren in het verleden zoveel infekties.

Ja, en dan orthopedie. Ook van die dingen. Vorige week hadden we iemand en die maanden geleden zijn bovenbeen gebroken en hij had er gips omheen, waar hij inmiddels mee kon lopen (nooit meer terug geweest voor controle of om het gips te laten verwijderen). Ik heb er maar een foto bijgedaan. Of het verhaal wat ik hoorde van een man die op het schip kwam met gips om zijn been. Gips zat er al 8 maanden om.......je wilt niet weten welke geur het dan verspreid. Is ook gewoon nooit meer terug geweest (kost geld natuurlijk om het er weer af te halen)

Verder veel kinderen met O-benen en X-benen en klompvoeten of een enkel wat naast het onderbeen stond (liep dus op de zijkant van haar voet). Het is allemaal een heel gepruts om het weer een beetje fatsoenlijk te krijgen.

Verder hebben we een baby gehad met een aangeboren afwijking: haar blaas zat niet in haar buik, maar erbuiten en lekte altijd urine. De blaas is verwijderd omdat het een groot infektiegevaar was en de urineleiders in de darm geimplanteerd. Plast en poept dus nu uit hetzelfde gaatje. Of de baby zonder anus. In een lokaal ziekenhuis had het al een stoma gekregen. Hier hebben ze een anus gecreeerd (er is een kinderchirurg aan boord).

Goed, ik ga weer stoppen, want ik wil naar bed. Het weekend "moet" ik nl. weer uit! We gaan met een stel naar een forest, een bos waar veel mooie vogels zijn. Daar blijven we ook slapen in een soort van hotel. Ik had een tel. nr. maar dat werkte niet. Uiteindelijk is een vertaler er gisteravond naar toe gegaan (2 uur rijden) en 3 kamers gereserveerd. Ik begrijp dat het erg basaal is allemaal; wordt niet veel meer gebruikt. In ieder geval zei de manager dat het goed was dat er gereserveerd werd, want ze gingen nu containers met water halen. Er is nl. geen stromend water!Lakens en handdoeken graag zelf meenemen.....Volgende week ons avontuur!

Een heel goed weekend en de hartelijke groeten van Marga!