EERSTE WERKWEEK

Hallo allemaal,

daar ben ik weer na mijn eerste werkweek op de verkoeverkamer. Ja, was leuk om weer te doen en ik heb van alles voorbij zien gaan en er is veel gebeurt op het schip. Ik werk met Stacy (amerikaanse) en Linda (engelse). We doen wisselende diensten van een week: van 8-16, van 10-we klaar zijn en van 12-we klaar zijn. Meestal is dat tussen 18-19 uur, dus goed te doen.

Goed, deze week had ik dus patienten die ik vorige week op de screening zag. Dat is leuk. Een baby met een hazelip, een tweeling van 4 die allebei kromme benen hadden (aangeboren afwijking), pat. met grote schildkliertumor, jongen van 20 die ooit een infektie in zijn kaak heeft gehad waardoor zijn mond nu ahw. op slot zat. Hij miste een tand, maar kon dit gat gebruiken om met een rietje zijn "eten" binnen te krijgen. Dit zijn grote operaties en ze hebben na de operatie veel pijn. Er zit nu een blokje in zijn mond om zijn mond open te houden. Het is voor de anaesthesist een uitdaging om zo'n pat. geintubeerd te krijgen (buisje naar de luchtpijp om te beademen tijdens de operatie). Dat gebeurt met een scoop door de neus (mond kan immers niet open) terwijl de pat nog bij is. Allemaal goed gegaan en op de verkoeverkamer ook. Morfine is heerlijk!

Er is een kinderorthopeed hier, dus we hebben veel kinderen gehad die door hem geopereerd werden (klompvoeten, O-benen recht maken, bovenbeen doorzagen in andere stand plaatsen etc.). Na de operatie hebben ze veel pijn, dus echt krijsende kinderen gehad! Morfine is mijn grote vriend inmiddels. Omdat ik neit zo goed weet hoe ze daar afzonderlijk op reageren, begin ik maar in stapjes, totdat ze lekker op moeders schoot in slaap zijn gevallen. De "hazelipjes" zijn wat kleiner; daar bied moeders borst een uitkomst! Zo lekker tevreden.


Gisteren had ik een baby van 4 maanden met een groot gezwel (meningocele) op het hoofd. Dit gezwel was nog groter dan het hoofdje zelf. Het kreeg slaapmiddel om een CT-scan te maken en moest daarna uitslapen op de verkoeverkamer. Het was echt een klein kind, maar keek zo alert uit zijn oogjes! De artsen weten nog niet zo goed of ze wel/niet opereren en sturen de foto's op naar een radioloog uit Engeland.





Vanmiddag werd ik gevraagd of ik bij een man op de CT-scan een infuusnaaldje in wilde brengen zodat ze contrastvloeistof konden geven. Ik zag een broodmagere man met een grote tumor aan de rechterkant van zijn gezicht. Het viel niet mee om te beoordelen wat het nu precies was.


O ja, de vertalers, die ik een beetje onder mijn hoede heb gekregen. Ik moet zeggen dat ze onmisbaar zijn, echt waar, onze rechterhand! Echter, de 2e dag kwam er al eentje te laat......"Misschien kun je ons dat de volgende keer even laten weten, in principe moet je hier gewoon op tijd zijn en anders eerder van huis gaan...."; " ja, ik had gebeld, maar kreeg geen contact met het schip............". De 3e dag had er eentje gebeld dat ze wat later kwam, want haar dochter was ziek, dus moest ze naar het ziekenhuis; een ander gaf aan zijn collega-vertaler door dat hij wat later kwam, want hij voelde zich ziek en nam medicijnen en als hij zich dan beter voelde kwam hij. De hele dag niet meer op komen draven............Okay, vandaag waren ze er gelukkig allebei weer en nog maar eens verteld dat we verwachten dat ze op tijd zijn, anders de uitslaapkamer of hoofd van de operatiekamer bellen. En als ze toch besluiten niet meer te komen, graag dat melden!!! Ja, toch cultuurverschil! Mensen blijven boeiend! Vandaag maar getrakteerd op echte nederlandse koekjes: speculaas! (natuurlijk hou je het niet bij 1 koekje, maar zoveel als je wilt, ook cultuurverschil!)

In mijn vorige mail vertelde ik over een meisje dat op de IC lag omdat ze hartproblemen had. Helaas is zij dezelfde nacht overleden. Zij is 17 jaar geleden hier op het schip geopereerd aan een hazelip. Toen wisten ze al dat ze hartproblemen had. Nu kwam ze weer naar het schip (ze woont in Ivoorkust), want ze had contact met een arts en hij was bezig om haar ergens aan te bieden voor een mogelijke hartdonatie. Zover is het niet gekomen. Voor haar moeder een hele schok (zij was er bij). Zelf vind ik het ook nog zo onwerkelijk. Zondagavond zat ze bij ons in de dienst: een jonge slanke frisse, voor het oog gezonde meid en anderhalve dag later leeft ze niet meer. Het wordt hier op het schip meegedeeld en wat aandacht aan gegeven. En ja, verder wordt het zijn hier weer opgeslokt door nieuwe dingen.

Allemaal hartelijk dank voor jullie meeleven, gebed etc. en veel liefs van Marga!

WEEKEND

Hallo allemaal

allereerst bedankt voor het lezen van mijn weblog! Ik vind het leuk dat je belangstelling heb en daarom ga ik ook maar weer even een update geven.

Het weekend was ik vrij. Wat is dat heerlijk. Zaterdag zijn we met een groep van 9 mensen naar Ouidah geweest. Dat is ruim een uur rijden vanaf het schip en het ligt aan de kust. Het verkeer is wat minder chaotisch en minder druk dan in Monrovia.

We hebben eerst een poosje door het stadje gewandeld. Aan een vrouw met dikke staar op de ogen een briefje gegeven waar zij zich kan melden om door iemand van het oogteam gezien te worden voor een evt. operatie. Het was leuk om er even door te wandelen, helaas een babbeltje in het frans valt niet mee. In Ouidah is een Portugees fort wat nu als museum is ingericht als herinnering aan de slavenhandel. Het is niet groot, dus je bent er zo door heen. Gewoon bizar, die slavenhandel en wij als nederlanders kunnen onze handen ook niet in onschuld wassen. Het was ook een schoolreisjesdag, want we zagen veel kinderen rondlopen gewapend met pen en schriftje.

Daarna zijn we met de auto de 3 km. slavenroute gereden naar het Point of no Return, een boog als herinnering dat daar vandaan de slaven verscheept werden en nooit meer terug kwamen. Over het strand gelopen en door het water. Men zegt dat de zee enigszins gevaarlijk is, dus liever niet zwemmen. Dan maar pootje baden.

Zondagmorgen zijn we naar de kerk geweest, engels-frans. Eerste anderhalf uur is het zingen. De luidsprekers staan op vol volume, dus enigzins vermoeiend. De pastor deed niet onder en probeerde zijn boodschap (een rake boodschap) vol vuur en indringend over te brengen. Alles wordt vertaald in het frans (kerk komt vanuit Nigeria, dus engels), dus nog een anderhalf uur. Toen zijn we maar weer naar huis gegaan.

Maandag weer een nieuwe werkweek. Voor mij bestond deze dag uit het in orde maken van de verkoeverkamer. Mijn collega's Stacey (amerikaanse) en Linda (engelse) hebben nog niet eerder op dit schip gewerkt. Kasten uitgepakt en gesopt met chloor water (soppen ze hier alles mee). Opnieuw ingeruimd en enigszins logisch ingedeeld (naar mijn eigen inzicht hoor) en wat er niet hoort weggegooid of terug naar het magazijn.

We hebben ook kennisgemaakt met de vertalers (twee ken ik nog van de vorige keer). Zij spreken goed engels en zijn dus goed geschoold. Het is mijn taak om ze een beetje te begeleiden en te instrueren. Ja, wat mogen ze wel en wat niet. Ze kregen instrukties over pat. begeleiden naar de operatiekamer en blijf erbij totdat ze slapen. Verder moeten ze allerlei klusjes doen zoals soppen na elke operatie, kleedkamer netjes houden, hand-en spandiensten verrichten. Eigenlijk afdelings assisten werk, heel praktisch voor ons. O ja, nog grappig: ze moeten de vuilnis wegbrengen en daar mogen ze maar maximaal 5 min over doen. Vorig jaar bleek dat ze daar ruim een half uur voor namen, want ja, afrikanen zijn relatie gericht, dus onderweg kom je altijd bekenden tegen en dan moet je even bijpraten. Daar zijn wij niet helemaal op ingesteld, want we hebben ze echt nodig en de patient oftewel de dokter kun je niet een half uur laten wachten. Maar goed, ze weten ook dat we niet zonder hen kunnen omdat wij niet zo thuis zijn in hun taal en vooral ook cultuur: wat kun je wel/niet zeggen, handelen etc. Daar mogen ze ons op wijzen!

O ja, we hebben inmiddels onze eerste IC patient al binnen terwijl er nog geen operatie is gedaan! Een meisje van 17 jaar die ooit op het schip geopereerd is aan een hazelip en open gehemelte was in de stad en ging onderuit, niet meer aanspreekbaar; misschien emoties. Maar goed, het schip werd gebeld, dus een aantal naar haar toe gegaan en meegenomen. Nu blijkt ze hartproblemen te hebben: enorme hoge bloeddruk, slechte zuurstofvoorziening in haar bloed, dus ligt ze aan de beademing. Er wordt nu gebrainstormd wat te doen. Volgens mij is de warddokter (afdelingsdokter) cardioloog, dus is ze in goede handen.

Goed, morgen komen de eerste operaties. Wordt vervolgd!

Marga

SCREENING

Gisteren en vandaag is er een grote screening geweest in Hall des Arts, een stadion hier in Cotonou (ik denk niet dat het stadion veel wordt gebruikt.......vies en onze elektrische man moest nog wat aan de elektriciteit doen om o.a. de ventilatoren te kunnen laten waaien) Op de linker foto staat dit gebouw in de rechterbovenhoek, wit dak met pilaren; allemaal mensen op het terrein van dit stadion en de rij liep door op de weg. Er zijn totaal 2550 mensen geweest waarvan we de begeleidende familieleden niet meerekenen........775 zijn er gezien door een arts, ongeveer 250 worden later een keer gezien door artsen (plastisch chirurg, orthopeed) die in maart hopen te komen dan zelf kunnen besluiten om de operatie wel/niet te doen. Er zijn wel 700 mensen door verwezen naar de oogkliniek waar we op 4 dagen in de week op 4 verschillende plaasten zijn. Het was dus de moeite waard.
Om 3.30 uur is de eerste groep al vertrokken. Mensen die de orde een beetje moeten bewaken. Woensdag waren er nl. al mensen aangekomen bij het stadion. Ze willen zo graag gezien en geholpen worden, dat ze alles er voor over hebben om te komen.
Met een paar volle auto's zijn we om 6 uur vertrokken, ongeveer 10 minuten rijden naar het stadion. Buiten stonden al veel mensen te wachten; binnen gingen we alles klaar zetten:overal tafels. Voor de inschrijving, waar de anamnese werd afgenomen, voor de artsen (algemeen chirurg, kaakchirurg, orthopeed, plastisch en waar de anaestesisten zitten om een patient te onderzoeken of hij/zij een operatie aan kan. Een laboratorium voor bloedafnamen, de apotheek voor het geven van mulitvitaminen zodat iedere patient een iets betere conditie krijgt, inplannen voor de operatie en een tafel waar de afspraakkaarten werden uitgedeeld. Om een "voetbaldoel" werd een laken gedrapeerd en dat was een onderzoeksruimte. De patholoog anatoom was er ook met zijn microscoop om de goede cellen van de kwade cellen te kunnen onderscheiden. Een echo-apparaat en ECG (hartfilmpje) was ook aanwezig. Verder waren de leerlingen van de school aan boord ook ingeschakeld voor een stukje entertainment: ballonnen blazen, balspelen, kleuren etc. Kinderen rennen rond achter ballonnen aan (schrikken zich naar alstie kapot patst)en ballen aan, soms op de zijkanten van hun klompvoeten, of met een kruk. Ach ja, ze hebben leren leven met hun handicap.

Mijn taak was weer veranderd van bloed afnemen naar assistentie verlenen bij het inplannen van de operaties. Op de foto zie je me zitten met achter mij dr. Mark Shrime (voor degenen die hem nog kennen), naast mij het hoofd Allison en teamleider Jenny van de operatiekamer's en daarnaast Linda van de rontgen die dus foto's en CT-scans in moest plannen. Middags moest ik weer op het schip zijn als "EHBO-er". Niets gebeurd hoor, dus ik kon lekker op het dek zitten lezen en wat mailen en kletsen. De sfeer was goed, rustig en over het algemeen leek alles goed te zijn verlopen. Rond 18 uur was iedereen een beetje terug en vrijdag rond 13 uur.

Wat vond ik er nu zelf van? Ja, ik wist een beetje wat ik kon verwachten en heb door al die jaren heen veel ellende gezien: rare grote tumoren, weggevreten neus/mond (en dan zit er een vieze vlieg op), enorme contracturen door brandwonden, hazelippen etc. Ik voel me dan weer rijk en ook dankbaar dat ik hier mag zijn en een hele kleine bijdrage mag leveren, iets mag betekenen voor de mensen hier. Ook al kan niet iedereen geholpen worden, tijd, aandacht en luisteren is ook belangrijk (net zoals in Nederland!).
Oh ja, we hebben een kinderchirurg aan boord en hij heeft met een anaesthesist woensdag een baby met een slokdarmafsluiting (aangeboren afwijking)van 11 dagen oud, ruim 3 pond, geopereerd. Wonderlijk dat de baby nog leefde; ze maakt het goed.

Als jullie wat willen doen, graag gebed voor wijsheid, kracht en liefde om al het werk te doen, maar vooral voor de mensen hier dat ze Gods liefde en zorg mogen zien en ervaren.

Hartelijk dank en hartelijke groeten van Marga!

VOORBEREIDING SCREENING

Ja, morgen is het de grote dag: screening. In een grote hal moet dat allemaal gaan gebeuren. Geen idee hoeveel mensen er komen, maar ik hou jullie op de hoogte.


Vanmiddag hebben we een briefing, dus informatie, gehad over de screening. Er hangt een grote lijst met namen wie wat moet doen. Niemand komt er onderuit hoor! Morgenochtend om 6 uur mag ik al gaan. Mijn taak is eerst om alles te helpen opzetten en daarna om bloed af te nemen. Vanmiddag hebben we sandwiches gemaakt (zo noemen ze dat hier): wit of bruin brood, belegt met kaas, pindakaas, jam of pindakaas met jam (vinden de amerikanen zo lekker). Meer beleg is er ook niet.


Vanmorgen zijn we eerst met alle nursen op de foto geweest (zie je mij met mijn koningsgezinde scapino crocs?). Daarna had de apotheker een klusje voor me: zakjes vullen met 8 tabletten paracetamol. Dit wordt aan de patienten meegegeven als ze naar huis gaan: 2 tbl. als de zon opkomt, 2 tbl. als de zon op zijn hoogst staat, 2 tbl. als de zon ondergaat en 2 tbl als het donker is en de maan schijnt en je naar bed gaat.

MEDICAL RECEPTION

Hallo,
mijn eerste werkweek is al begonnen, maar ik doe het nog rustig aan. Het schip is anderhalve week geleden in Benin aangekomen, dus alles is nu volop in voorbereiding om de eerste patienten te ontvangen. Vorige week is er al een screening in 2 dorpen gedaan, 400 km naar het noorden. Daar zijn meer dan 100 mensen gezien. Grappig als je de foto's ziet: sommigen kwamen in een vrachtwagen naar de plek waar de screening was....

Donderdag 19 febr. is er een screening in een grote hal hier in Cotonou. Geen idee hoeveel mensen daarop af komen, dus we zien het wel (hoop ik jullie nog een keer te laten weten). Volgende week maandag komen de eerste patienten en dinsdag starten de operaties.
Goed, daarom heb ik het nog niet heel druk. Gisteren mocht ik evt. wat hand-en spandiensten op de afdeling doen, maar daar liep al genoeg volk rond, dus nam ik de tijd om lekker te babbelen, naar de stad te gaan en te lezen. Gisteravond moesten we wel opdraven: er was een receptie voor allerlei belangrijke mensen uit Benin: hoogwaardigheidsbekleders, vertegenwoordigers van NGO's, belangrijke mensen uit ziekenhuizen en gezondheidsposten, zelfs mensen uit het leger (misschien hebben ze hier ook een IDR, instituut defensie relatieziekenhuizen) etc. Nou, ze waren er helemaal opgekleed: de meeste mannen in pak, de vrouwen hadden ook hun mooiste pakje aangedaan en sommigen ook een lap stof prachtig om het hoofd gedrapeerd (daarom was ons ook vast verzocht om onze "zondagse" kleren aan te trekken), gewichtig kijken, laptoptas onder de arm met wel/geen laptop of andere belangrijke documenten. Prachtig om dit allemaal te bekijken. Een flink aantal was ook uitgerust met een mobieltje (die natuurlijk afging en dan kon je zeggen: ben op le bateau in le port= op het schip in de haven).
Goed, mijn rol was om de zaal te vullen waar diverse praatjes werden gehouden over wat het schip was en wat er hier gedaan wordt en vooral wat niet! Daarna mocht ik een groepje van 8 mensen rondleiden door het ziekenhuis hier op het schip (zie je mij met een witte blouse aan rechts van een meneer in witte blouse) en vervolgens onderhoudend praatje houden met de mensen die nog wat te drinken en te eten kregen, echt een receptie. Ik vond het leuk en heb ervan genoten. Zat bij iem. aan tafel die rechten heeft gestudeerd en nu voor een NGO waterputten slaat.
Vandaag heb ik flink geboend op de OK. Alles moet met chloorwater worden afgenomen. Nou, met elkaar is dat best gezellig en regelmatig pauzeren we hoor!
Vanavond een verplichte avond met allerlei informatie over regels, veiligheid, leven op het schip met nog ruim 400 anderen etc. (oud mercy-shippers weten precies wat ik bedoel: handtekeningen verzamelen).
tot de volgende keer!

AANKOMST

Gisteravond rond 10 uur ben ik op het schip aangekomen! Ik heb samen met Marjolein Oskam gereisd. Het was heerlijk dat we met de auto naar Brussel werden gebracht, want we hadden veel bagage (veel toegestopt door anderen hoor!) Vanaf Brussel Midi met de TGV naar Parijs Charles de Gaulle om vandaar naar Cotonou, Benin te vliegen.

In Parijs ontmoette ik Annette Frick, een duitse anaesthesist die ik een aantal jaren geleden op het schip heb ontmoet. Alles sloot mooi aan, eigenlijk hadden we geen tijd voor een kopje koffie of even shoppen.

Het was een mooie reis; in Parijs was er een beetje sneeuw en erg bewolkt , dus vertrok het vliegtuig wat later. Onderweg, boven de Sahara was het heldere lucht. Uren vlieg je over een zandwoestijn. Toen we boven Benin vlogen was het inmiddels al donker. Je zag heel veel licht en auto's rijden op de wegen, een heel ander beeld dan in Liberia/Monrovia.

Paspoortcontrole ging redelijk soepel, nog niet echt geautomatiseerd. Gewichtig kijkende dame bestudeerde mijn paspoort en vond dat ze hem even in eigen beheer moest houden. Ik vond dat dus niet! en kreeg hem eindelijk terug. Een volgende klus wachtte: de koffers van de band te krijgen. De bagageband is kort en er stonden 3 rijen dik afrikanen om heen die op zoek waren naar al hun bagage. Gelukkig hingen er wat ventilatoren, rustig blijven en gewoon afwachten, dan komt het allemaal goed.

We werden opgehaald (totaal 17 vrijwilligers) en rond 10 uur arriveerden we op het schip. Na alle papierwerk de hut opgezocht. Ik slaap samen met Marjolein en nog 2 engelse verpleegkundigen in de hut. Volgende week komen er nog 2 bij en dan is het full house!

Vanmorgen heb ik het rustig aan gedaan. Ouwe bekenden ontmoet, gedag gezegd en bijgebabbeld.

Vanmiddag zijn we even naar de stad geweest, even het afrikaanse leven voelen en proeven.

BENIN

Eerst maar eens wat informatie over Benin.
Benin is een land in West Afrika. Het grenst in het westen aan Togo, in henoordwesten aan Burkina Faso, in het noordoosten aan de Republiek Niger in het oosten aan Nigeria. In het zuiden ligt het aan de Baai van Benin, onderdeel van de Golf van Guinee. Tot 1975 was het land bekend onder de naam Dahomey. Benin werd op 1 augustus 1960 onafhankelijk van Frankrijk.

Bevolking
In Benin leven ongeveer veertig verschillende etnische groepen. 49% van de bevolking bestaat uit Fon, dat daarmee de grootste etnische groep is. Andere etnische groepen zijn onder andere de Adja, de Yoruba (zie ook aguda), de Ottamari (of Somba) en de Bariba

Godsdienst
Het christendom vormt met 42,8 % de grootste religie in Benin. Daarvan is het grootste deel (27,1 % van de bevolking katholiek). 24,4 % van de bevolking is moslim. Vooral in het zuiden zijn er veel aanhangers van voodoo (17,3 % van de bevolking). De lokale gebruiken en tradities zijn vaak verweven met het christendom of de islam. De python wordt er als een heilig dier beschouwd, waaraan ettelijk tempels gewijd zijn. De slang aanraken zou geluk brengen. De bekendste pyhtontempel staat in de plaats Ouidah, ter ere van de slangengod Dangbé.

Taal
De meeste van deze groepen hebben hun eigen taal. Toch is Frans, dat vooral in de grote steden wordt gesproken, de officiële taal. Naast het Frans zijn het Fon en het Yoruba de meest voorkomende talen. Dit is een beetje jammer, want ik spreek geen frans, dus ff een praatje maken op straat valt niet mee. Maar goed, op het schip kun je een cursus frans volgen en dat is gratis! Wie weet.........

Gezondheidszorg
hier moet ik nog wat over opzoeken.