EERSTE WERKWEEK

Hallo allemaal,

daar ben ik weer na mijn eerste werkweek op de verkoeverkamer. Ja, was leuk om weer te doen en ik heb van alles voorbij zien gaan en er is veel gebeurt op het schip. Ik werk met Stacy (amerikaanse) en Linda (engelse). We doen wisselende diensten van een week: van 8-16, van 10-we klaar zijn en van 12-we klaar zijn. Meestal is dat tussen 18-19 uur, dus goed te doen.

Goed, deze week had ik dus patienten die ik vorige week op de screening zag. Dat is leuk. Een baby met een hazelip, een tweeling van 4 die allebei kromme benen hadden (aangeboren afwijking), pat. met grote schildkliertumor, jongen van 20 die ooit een infektie in zijn kaak heeft gehad waardoor zijn mond nu ahw. op slot zat. Hij miste een tand, maar kon dit gat gebruiken om met een rietje zijn "eten" binnen te krijgen. Dit zijn grote operaties en ze hebben na de operatie veel pijn. Er zit nu een blokje in zijn mond om zijn mond open te houden. Het is voor de anaesthesist een uitdaging om zo'n pat. geintubeerd te krijgen (buisje naar de luchtpijp om te beademen tijdens de operatie). Dat gebeurt met een scoop door de neus (mond kan immers niet open) terwijl de pat nog bij is. Allemaal goed gegaan en op de verkoeverkamer ook. Morfine is heerlijk!

Er is een kinderorthopeed hier, dus we hebben veel kinderen gehad die door hem geopereerd werden (klompvoeten, O-benen recht maken, bovenbeen doorzagen in andere stand plaatsen etc.). Na de operatie hebben ze veel pijn, dus echt krijsende kinderen gehad! Morfine is mijn grote vriend inmiddels. Omdat ik neit zo goed weet hoe ze daar afzonderlijk op reageren, begin ik maar in stapjes, totdat ze lekker op moeders schoot in slaap zijn gevallen. De "hazelipjes" zijn wat kleiner; daar bied moeders borst een uitkomst! Zo lekker tevreden.


Gisteren had ik een baby van 4 maanden met een groot gezwel (meningocele) op het hoofd. Dit gezwel was nog groter dan het hoofdje zelf. Het kreeg slaapmiddel om een CT-scan te maken en moest daarna uitslapen op de verkoeverkamer. Het was echt een klein kind, maar keek zo alert uit zijn oogjes! De artsen weten nog niet zo goed of ze wel/niet opereren en sturen de foto's op naar een radioloog uit Engeland.





Vanmiddag werd ik gevraagd of ik bij een man op de CT-scan een infuusnaaldje in wilde brengen zodat ze contrastvloeistof konden geven. Ik zag een broodmagere man met een grote tumor aan de rechterkant van zijn gezicht. Het viel niet mee om te beoordelen wat het nu precies was.


O ja, de vertalers, die ik een beetje onder mijn hoede heb gekregen. Ik moet zeggen dat ze onmisbaar zijn, echt waar, onze rechterhand! Echter, de 2e dag kwam er al eentje te laat......"Misschien kun je ons dat de volgende keer even laten weten, in principe moet je hier gewoon op tijd zijn en anders eerder van huis gaan...."; " ja, ik had gebeld, maar kreeg geen contact met het schip............". De 3e dag had er eentje gebeld dat ze wat later kwam, want haar dochter was ziek, dus moest ze naar het ziekenhuis; een ander gaf aan zijn collega-vertaler door dat hij wat later kwam, want hij voelde zich ziek en nam medicijnen en als hij zich dan beter voelde kwam hij. De hele dag niet meer op komen draven............Okay, vandaag waren ze er gelukkig allebei weer en nog maar eens verteld dat we verwachten dat ze op tijd zijn, anders de uitslaapkamer of hoofd van de operatiekamer bellen. En als ze toch besluiten niet meer te komen, graag dat melden!!! Ja, toch cultuurverschil! Mensen blijven boeiend! Vandaag maar getrakteerd op echte nederlandse koekjes: speculaas! (natuurlijk hou je het niet bij 1 koekje, maar zoveel als je wilt, ook cultuurverschil!)

In mijn vorige mail vertelde ik over een meisje dat op de IC lag omdat ze hartproblemen had. Helaas is zij dezelfde nacht overleden. Zij is 17 jaar geleden hier op het schip geopereerd aan een hazelip. Toen wisten ze al dat ze hartproblemen had. Nu kwam ze weer naar het schip (ze woont in Ivoorkust), want ze had contact met een arts en hij was bezig om haar ergens aan te bieden voor een mogelijke hartdonatie. Zover is het niet gekomen. Voor haar moeder een hele schok (zij was er bij). Zelf vind ik het ook nog zo onwerkelijk. Zondagavond zat ze bij ons in de dienst: een jonge slanke frisse, voor het oog gezonde meid en anderhalve dag later leeft ze niet meer. Het wordt hier op het schip meegedeeld en wat aandacht aan gegeven. En ja, verder wordt het zijn hier weer opgeslokt door nieuwe dingen.

Allemaal hartelijk dank voor jullie meeleven, gebed etc. en veel liefs van Marga!