WEER THUIS

Hallo allemaal,

ja, alweer mijn laatste berichtje op mijn weblog, want ik ben weer thuis!!!

Maandagavond ben ik vertrokken met het vliegtuig van Cotonou naar Parijs en toen met de TGV naar Brussel waar Wim van Marjolein ons op stond te wachten met een steekkarretje voor al onze bagage! (heel slim, anders moest hij ook sjouwen).

Het is goed om weer terug te zijn. Ik merkte dat ik daar weer rijp voor gemaakt ben. Mooi is dat. Zaterdag en maandag ben ik bij dagwerkers op bezoek geweest. Uitgebreide maaltijd kregen wij voorgeschoteld, wat heerlijk was (het vlees laat ik maar over aan hen...). Als voorafje hadden we een of ander papje (wel een beetje suiker door gedaan hoor voor de smaak). Zij vinden het zo leuk als je komt en ik zelf vind het ook leuk om te zien hoe ze wonen, de buren te ontmoeten (want ze moeten natuurlijk de gasten even gedag zeggen) en vooral nog even het afrikaanse leven te proeven, voelen.

Zondag hebben we het feest van Jezus' opstanding gevierd. Marjolein en ik hadden voor deze dag onze afrikaanse dress aangetrokken.

Traditioneel werd deze dag begonnen met een sunrise worship, dus bij zonsopgang met elkaar zingen en naar het opstandingsverhaal luisteren. Om half 10 was er een heerlijke brunch. 's Avonds hadden we met elkaar nog een dienst.

Maandag regende het pijpestelen, met bakken uit de hemel (kan ik vast wennen). Iemand vroeg aan een beninees wanneer de regen op zou houden. "Nou, 12 uur!" Om 12 uur echter regende het nog steeds. "Ja, maar dit is geen regen (het miezerde nl.), regen is als het met bakken naar beneden stort!" Okay, we zullen in NL niet meer zeuren. s'Morgens de koffers weer gepakt. Kon het natuurlijk in de afgelopen weken niet laten om wat leuke dingetjes te kopen en het spel te spelen van afdingen! Moet je echt als spel zien, want anders raak je gefrustreerd en ook je gevoel niet teveel voeden als het idee hebt dat je flink afgezet bent!

Ons afscheid vond ik geweldig. Nog snel even een foto gemaakt me de nederlanders. Ik heb leuke en lieve kaartjes gekregen, veel mensen stonden ons ook uit te zwaaien (maar misschien was het ook omdat ze blij waren...........)Laat me dan maar in de waan dat ze het jammer vonden. De goede en mooie en rijke momenten hou ik vast.

Thuis, wat ervaar ik dit heerlijke voorjaarsweer als een zegen! Het is zo lekker, de vogels fluiten, de bloesems, de heerlijke voorjaarslucht; het helpt me echt om weer te acclimatiseren. Vooral ook mijn thuiskomst bij mijn ouders was warm en goed. Mijn neefjes kwamen me al tegemoet rennen (misschien heeft tante ook nog wel wat meegebracht, dat kan ook....). Marcel kwam op zijn skelter aangesjeesd met Gerline en Ehab in het karretje erachter. Wilden foto's zien en verhalen horen; die had ik genoeg!

Woensdag had ik Ehab weer. Heb zo genoten van zijn gebabbel en het rondkuieren; overal aanzitten, alles ontdekken. Ik heb in de tuin wat gerommeld en hij om me heen, flodderen met water enzo. De buurman bood aan om met een hoge druk spuit al de groene aanslag van de steentjes in mijn tuin te verwijderen! Het ziet er weer picobello uit.

Als ik terug kijk, kan ik alleen maar zeggen: "Wat is God goed". Ik heb weer ervaren dat ik meer heb ontvangen dan gegeven!

Tot gauw en de groeten van Marga

PS. een volgende missie staat in de planning: 20 juni t/m 15 juli hoop ik naar El Salvador en Nicaragua te gaan. Dit is voor defensie en het gaat om deelname aan een humanitaire missie op een amerikaans hospitaalschip; Continuing Promise 09. Wat ik precies moet gaan doen, daar ga ik me nog in verdiepen. In ieder geval heb ik er al veel zin in!

PREDIKER

"Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel heeft zijn tijd" zegt Salomo in Prediker 3. Ja, er is dus een tijd van komen en van gaan en dat laatste breekt nu voor mij aan want maandag hoop ik weer naar NL te gaan. Eerlijk gezegd, een week geleden moest ik er nog niet aandenken. Kon en wilde wel blijven; het is hier goed. Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet en met elkaar delen dingen die je bezig houden. Maar ook de gezelligheid, altijd wel iemand in voor een praatje. En dan nog de contacten met de lokale mensen, dat is iets wat moet groeien. "Nee, geen tijd meer om bij je op bezoek te gaan of mee naar je kerk". Maar goed, het is niet anders en ik merk dat ik langzaam rijp wordt gemaakt om naar huis te gaan en afscheid te nemen. Het is goed; ik ben al heel blij dat ik 8 weken vrij kon krijgen en ik weet ook dat er mensen in NL weer naar mij uitkijken (is ook wat als dat niet zo is).
Inmiddels zit dus mijn laatste werkdag erop. Het was een drukke en lange dag met veel kinderen, dus gezellige boel. Moeders erbij, kind aan de borst en stil is het weer (meestal, anders hebben ze echt pijn en bieden morfine en codeïne wel uitkomst). We hadden 3 kinderen uit 1 gezin die allemaal een staaroperatie kregen. Ze waren zo goed als blind (arme moeder). Toen de dokter de volgende morgen het verband van de ogen van het 7-jarig jochie haalde, zei hij: "ik doe nooit mijn ogen meer dicht!" Geweldig was het. Nu moet hij eigenlijk nog leren kijken, dus wat hij ziet moet hij interpreteren wat het is. Zijn hersens zijn nog nooit gestimuleerd. Ik doe er even een foto bij want toen ik vrijdagmiddag naar het Hospitality Centrum ging zat hij met zijn broertje, zusje en moeder aan de uitgang te wachten op vervoer. Heb ze laten grabbelen uit mijn tas met speelgoed van Marjolein de With.

Om toch van mijn laatste dag een feestje te maken had ik een pak speculaas meegenomen en iedereen laten proeven van dit heerlijke nederlandse koekje. Voor de vertalers had ik wat kleine kadootjes meegenomen. Ik heb ze enorm gewaardeerd (en zij mij ook wel hoor!). Ook de meisjes van de wasserij. Elke dag verwerken ze enorm veel was van het ziekenhuis en ook de uniformen die ze nu netjes, maat bij maat, in de kleedkamer leggen (duurde even voordat zr. de With vond dat het netjes was...)

Vrijdag t/m maandag is er "ships holiday", dus bijna iedereen heeft 4 dagen vakantie. Veel mensen gingen dan ook weg voor een paar dagen, bijv. naar een groot park, ergens in het noordwesten van Benin. Ik besloot op het schip te blijven en kleine uitstapjes te doen.

Vrijdagmorgen was er een bijeenkomst ivm. Goede Vrijdag. Ik heb het zelf als heel goed ervaren om met elkaar rond het kruis te zitten en te realiseren wat de Heere Jezus voor ons heeft gedaan. Er werd gebeden, gelezen en momenten van stilte.

's Middags ben ik naar het Hospitality Centrum gegaan, waar ex-patienten blijven. Marjolein, mijn nichtje, had een inzamelingsaktie van speelgoed gehouden voor de kinderen in Afrik onder haar vriendinnen. Dus ik ging met een zak vol speelgoed op pad. Ik heb er lang over nagedacht en gebeden hoe ik het zou doen, want ik wil kinderen hier ook niet het gevoel geven dat ik sinterklaas ben en op straat zomaar wat uitdelen. Ook niet dat ze een verkeerd beeld krijgen van blanken met het gevolg dat zodra ze een blanke zien gelijk om spullen vragen. Uiteindelijk kwam ik op het Hospitality Centrum uit want daar zitten best wat kinderen en ze moeten zich maar zien te vermaken. Een aantal spullen, bijv. kleurpotloden etc. moeten daar gewoon blijven voor de volgende kinderen. Het was erg leuk hoor om te doen, zelfs de moeders wilden ook in mijn tas neuzen of er voor hen wat bij zat. Een armbandje is al goed. Bellenblaas doet het ook goed en dat kunnen ze eenvoudig aanvullen.


's Avonds draaide The Passion. Ik had hem al een keer eerder gezien en was onder de indruk van het eindeloze geselen van de Heere Jezus en ook de onrust, oproer en haat. Nu was ik meer geraakt doordat de Heere Jezus steeds weer tegen zijn discipelen en anderen om hen heen zei dat ze elkaar lief moesten hebben, ook mensen die het je moeilijk maken, je vervolgen, je haten etc. Oeps, een spiegel voor mij! Wat is mijn houding naar iedereen?

Een lieve en hartelijke groet van Marga

Niaouli Forest

Het weekendje forest oftewel bush zit er weer op! En ja, weer een afrikaanse ervaring rijker. Ik heb genoten van alle bushgeluiden: verschillende vogels, de krekels die 24 uur per dag zonder ophouden doorgaan, de vlinders, de kinderstemmen op de achtergrond, contacten met de lokale mensen. Dankzij Bridget, onze vertaler, is het een geslaagd weekend geworden. Als zij er niet was geweest had het er heel anders uitgezien met veel communicatiestoornissen en afspraken die toch anders liepen.
Omdat we telefonisch geen contact konden krijgen met de beheerder, was Bridget op een avond op een brommer naar de forest gegaan om met de manager zelf afspraken te maken t.a.v. overnachting, aantal personen, bedden, gids, eten ed. (zij wil ook dat het allemaal goed geregeld is). Omdat de gids geen engels sprak is zij meegegaan om te vertalen, erg prettig!
Het vervoer had ze ook geregeld: een grote auto voor 9 personen (we waren met 9), dat is heerlijk. Als je een taxi neemt, dan is de kans groot dat je 2 uur opgepropt in die auto zit. Collega's waren ook op reis geweest en dachten slim te zijn: hadden met de taxichauffeur een afspraak gemaakt dat er niet meer dan 4 personen op de achterbank konden zitten. Prima, dan meer betalen! Okay. Wat gebeurt er, stapt er een hele dikke moeke in, op de achterbank.....Ja, dan is het toch 2 uur klem zitten...

Wat je onderweg ook altijd weer ziet, het blijft me toch nog verbazen. Auto's zo vol geladen, dat hij nog rijdt! (even later staat ie toch langs de kant van de weg, een mand vol kippen op de auto en wat ik ook nog zag: allemaal varkens netjes naast elkaar gestapeld bovenop een imperial. Inderdaad schreeuwen als een mager speenvarken. Ik had het met ze te doen, in die hitte.

Goed, toen we op het centrum aankwamen, reageerde de gids erg verrast en onthutst: we konden niet komen, want de slaapplaatsen waren al aan anderen gegeven. Ho, daar ging Bridget niet mee accoord en uiteindelijk konden we toch terecht. We hadden 3 kamers met een zeer smal 2 persoons bed. Wij zouden zeggen een twijfelaartje. De matras voor de 3e persoon was er niet (wel beloofd). Goed Bridget naar het dichtsbijzijnde dorp (20 min met de auto) om matten, toiletpapier en drinkwater (er was een soort van bar, maar niemand was daar aanwezig) te kopen. De jerrycans met water waarmee we ons konden wassen en de toilet doorspoelen werden inmiddels wel aangevoerd zoals afgesproken. Ik had mijn verwachtingen laag gesteld, dus was op alles voorbereid.
's Middags zijn we gaan wandelen en kwamen we op een compound terecht. Hele vriendelijke mensen die ons een kijkje gaven in hun leven: het persen (met de voeten in een grote ton) van palmolienoten, koken in een hut waar je na een paar minuten alweer uitvliegt vanwege de rook. Maar eerst moesten we even bij oma die onder een boom zat op bezoek. Vertelt dat ik uit Nederland kom en dat ik op een hele grote ziekenhuisboot werk. Wat een prachtige stralende ogen had ze toch. Ook moesten we de farm, de tuin bewonderen met bananenbomen, avocadobomen, citrusvruchten, coffeebonen, etc. Alles gaat op het gemak en dat mag ook wel met een temperatuur boven de 40 graden! Toch voelde het niet zo aan en dat komt ook omdat het wat vochtig is.

Aan het begin van de avond nam de gids ons nog mee en misschien zagen we dan wel dieren en als je geluk hebt, zie je apen......Nou, hij zag dieren, wij niet hoor! We moesten zachtjes doen en sluipen wilden we dieren zien; giebelen natuurlijk, vooral toen zijn mobiel afging met een vreselijk deuntje.
Bridget had een soort van catering geregeld: een vrouw die eten voor ons wilde koken, wat we maar wensten. Met een paar grote manden achter op een brommer kwam ze het eten brengen: rijst, friet, groenten, vis, kip en brood. Later bleek dat ze veel moeite had moeten doen om ergens rijst te kopen (ze eten daar gewoon fufu, cassave, dikke maispap). Het zag er keurig verzorgd uit, borden en bestek erbij en we hebben gesmuld.
Slapen ging ook best (op een matje is toch wel hard). De volgende morgen moesten we vroeg opstaan (half 7) om naar de dieren te gaan kijken. Ons ontbijt bestond uit wat we nog in onze tas hadden zitten (brood, appels, crackers, stroopwafels). Brood is wel te krijgen, maar dat is 10 km verderop. Nou, wij na het ontbijt weer op het bankje zitten, geen dier gezien, alleen een voorbijvliegende mug. Toch was het goed om bij zonsopgang in het bos te zitten en je te concentreren op geluiden en te verwonderen hoe mooi de schepping is. Al richt je je maar op diverse vogelgeluiden, geweldig gewoon. Daarna nog een rondleiding van ongeveer anderhalf uur. Teakbomen, katoenbomen, lianen, bomen met een geneeskrachtige werking. Op de grond rode mieren en allerlei andere schepseltjes. Onze gids was niet zo informatief, dus stelden we hem maar vragen, dan werden we nog iets wijzer.
Na de rondleiding lekker bakkie koffie, of nee, toch niet, want dat is er niet en de bar is nog steeds onbemand. Gelukkig konden we een lift krijgen om in een groter dorp (10 km) brood te halen en drinken, ananas en yoghurt. Je ziet weer allerlei kraampjes met lekkernijen......mjammie!!

Ik zal het allemaal weer gaan missen volgende week!

Groetjes van Marga

PATIENTEN

Hallo allemaal,

weer een werkweek gehad en nog maar 1 te gaan! Diep in mijn hart vind ik het best jammer. Ik geniet er erg van om hier te zijn. De patienten en de casussen blijven gewoon boeiend en voor mij niet alledaags.

Leuke week gehad en many blessings, veel zegeningen ervaar ik. Ze worden ook regelmatig gegeven, bijv. hadden we een man geopereerd aan een liesbreuk. Werd hij wakker, dus vertelde ik hem dat de operatie klaar was. Hij heel verbaasd, keek vervolgens onder de dekens, keek nog verbaasder dat het al gebeurd was en hij er helemaal niets van had gemerkt. Toen zei hij: "God bless you" en viel vervolgens in slaap. Na een poosje werd hij weer wakker en ik vertellen dat de operatie klaar was. Huh, onder de dekens kijken, "God bless you" en viel weer in slaap. Dit herhaalde zich zeker wel 5 keer en de laatste paar keer kreeg ik nog de mededeling dat hij honger had.

Dan al die talen die er zijn, soms heb ik het idee dat je 20 mensen hebt met 30 talen. Vandaag was ik bij een dressceremony van de VVF-ladies. Hun ontslag wordt echt gevierd met muziek, mooie jurk aan en hoofdtooi, opgemaakt enz. Kortom een heel feest. Dan de toespraak: die gaat in het engels, wordt vertaald in het frans en fon (stammentaal), vervolgens vertaalt de "fon" het weer in een andere taal. Het lijkt net een jodenkerk. Vanmiddag was het ook zo leuk. Moesten ze weer even in de benen, dus liepen ze allemaal luid zingend in ganzenpas over de gang. Ponnetje aan, doek of handdoek om de middel geslagen, catheter in de hand. Ik heb ook een vriendin (links van mij), met 1 tand en als we elkaar zien, dan moeten we even babbelen. Zij houdt hele verhalen in het bariba of iets dergelijks en ik in het nederlands. We maken gewoon lol!

Veel patienten komen uit kleine dorpjes uit het noorden, van verschillende stammen. Dat is dan te zien aan de littekens als tekens die ze op het gezicht hebben. Sommigen hebben ook allemaal tatouages op het gezicht, armen, buik. Het zijn over het algemeen analfabeten; geen school gehad dus. Dat is vaak niet alleen te merken dat ze niet kunnen lezen of schrijven, maar ook dat het moeilijk is om ze iets goed uit te leggen bijv. t.a.v. hygiene, wondverzorging, niet plassen in de douchebak (zit putje in) en niet douchen (bak water over je heen gooien) boven het toilet, enz. enz. Het is vaak humor en moet ik ook maar niet teveel nadenken. Gewoon blijven herhalen en voordoen.

Laatst vertelde Marjolein dat in haar nachtdienst een patient uit bed was gevallen. Ja, een bed op poten zijn ze niet gewend. Maar goed, ze had een oplossing gevonden: op een matras onder het bed gelegd.

Voordat de patienten hier naar de operatiekamer gaan moeten ze de avond voor de operatie hun huid scrubben (borstel met bethadine) en de volgende morgen weer. Er waren in het verleden zoveel infekties.

Ja, en dan orthopedie. Ook van die dingen. Vorige week hadden we iemand en die maanden geleden zijn bovenbeen gebroken en hij had er gips omheen, waar hij inmiddels mee kon lopen (nooit meer terug geweest voor controle of om het gips te laten verwijderen). Ik heb er maar een foto bijgedaan. Of het verhaal wat ik hoorde van een man die op het schip kwam met gips om zijn been. Gips zat er al 8 maanden om.......je wilt niet weten welke geur het dan verspreid. Is ook gewoon nooit meer terug geweest (kost geld natuurlijk om het er weer af te halen)

Verder veel kinderen met O-benen en X-benen en klompvoeten of een enkel wat naast het onderbeen stond (liep dus op de zijkant van haar voet). Het is allemaal een heel gepruts om het weer een beetje fatsoenlijk te krijgen.

Verder hebben we een baby gehad met een aangeboren afwijking: haar blaas zat niet in haar buik, maar erbuiten en lekte altijd urine. De blaas is verwijderd omdat het een groot infektiegevaar was en de urineleiders in de darm geimplanteerd. Plast en poept dus nu uit hetzelfde gaatje. Of de baby zonder anus. In een lokaal ziekenhuis had het al een stoma gekregen. Hier hebben ze een anus gecreeerd (er is een kinderchirurg aan boord).

Goed, ik ga weer stoppen, want ik wil naar bed. Het weekend "moet" ik nl. weer uit! We gaan met een stel naar een forest, een bos waar veel mooie vogels zijn. Daar blijven we ook slapen in een soort van hotel. Ik had een tel. nr. maar dat werkte niet. Uiteindelijk is een vertaler er gisteravond naar toe gegaan (2 uur rijden) en 3 kamers gereserveerd. Ik begrijp dat het erg basaal is allemaal; wordt niet veel meer gebruikt. In ieder geval zei de manager dat het goed was dat er gereserveerd werd, want ze gingen nu containers met water halen. Er is nl. geen stromend water!Lakens en handdoeken graag zelf meenemen.....Volgende week ons avontuur!

Een heel goed weekend en de hartelijke groeten van Marga!

SCREENING PLASTISCH CHIRURGIE

Ja, vrijwilligers gezocht om te helpen bij de screening van patienten voor de plastisch chirurg! Nou, natuurlijk, daar ben ik altijd voor te porren, dus heb ik mijn dienst (8 uur beginnen) geruild (12 uur beginnen) en kon ik dit meemaken. Wat een casussen! Om 7.15 uur zijn we vertrokken vanaf het schip. De screening was in het Hospitality Centrum, nog geen 5 min rijden van het schip. Het Hospitality Centrum is nieuw voor ons, dus daar eerst maar wat over schrijven en een paar pictures toevoegen. Het is een grote hal, die we mogen gebruiken. Er is hard gewerkt om het "bewoonbaar" te maken en sinds 2 weken wordt het bewoont. Er zijn 2 grote zalen gemaakt met totaal ongeveer 60 bedden voor "patienten" en er is ook een plekje voor het familielid, nl. onder het bed. Het ziet er best gezellig uit (en nog steriel) en ook wel leven in de brouwerij. Het is de bedoeling dat daar patienten verblijven die nog niet direkt geopereerd worden of die nog niet direkt naar huis kunnen. Bijv. een paar weken geleden is er een bus vol met "fistelvrouwen" uit het noorden (ruim 600 km) aangekomen. Die kunnen niet allemaal tegelijk geopereerd worden, dus hoeven ze ook niet allemaal direkt opgenomen te worden. Daarom blijven ze in dit Hospitality Centrum. Ook als pat. met ontslag gaan, kunnen ze nog niet allemaal naar huis omdat ze te ver wonen (bus rijdt 1 keer de honderden kilometers terug) en/of pat. moeten regelmatig terug voor controle, wondbehandeling, fysiotherapie etc. De mensen moeten wel zelf voor eten zorgen. Er is wel iemand van Mercy Ships aanwezig en verder is er ook bewaking. Daarnaast wordt dit centrum ook gebruikt voor de oogpatienten die voor de operatie en voor controle komen en de fysiotherapie is daar.

Goed, in dit centrum werd de screening gehouden. Toen we aankwamen zater er al tientallen mensen (altijd bang dat ze niet gezien worden). Sommigen hebben er al uren reizen op zitten. Tijdens de grote screening in februari waren er al patienten geweest waarbij al een anamnese was afgenomen. Nu moesten ze nog door de plastisch chirurg gezien worden (die vorige week vrijdag is aangekomen). Verder waren er mensen gekomen die het via via gehoord hadden of zich in de afgelopen weken op het schip gemeld hadden en vervolgens een kaartje gekregen voor de 30e maart.

Mijn taak was om de patienten er uit te pikken waarvan nog een ananmese afgenomen moest worden. Er zijn meer dan 100 mensen op komen draven. Wat zag ik toch veel verminkingen, mn. door brandwonden. Wat moeten die mensen toch een pijn hebben gehad. Zo was er een jongetje met een verbrand gezicht, een verbandje voor zijn oog. Toen dat er bij de plastisch chirurg (ook daar heb ik een poosje gezeten) afgehaald werd zat daar geen oog meer, maar gewoon rose weefsel. Wat moet dat ventje veel pijn hebben gehad en dan te bedenken dat er nauwelijks goede pijnstilling te krijgen is. Een man van 33 jaar die een elektrisch shock heeft gehad en zijn borst/buik is verbrand en zijn armen (inmiddels geamputeerd). Hij zag er niet uit, gewoon bleek onder die bruine huid, zweten, dus heb ik hem uit de rij gepikt en vast naar binnen gebracht zodat hij zo snel mogelijk door de arts gezien kon worden. Dinsdag wordt hij al opgenomen om hem eerst te laten aansterken voordat hij een operatie kan krijgen, ws. vrijdag. En een vrouw die voortstrompelde met een stok. Zij had "wat" aan haar been. Toen het verband eraf gehaald werd, kwam er een zwart onderbeen onder vandaan en de geur die het verspreidde...... Haar enkel stond naast haar voet, ooit een ongeluk gehad. Tjsa, misschien dacht ze dat die dokter nog wat met het zwarte been kon doen. Helaas, alleen amputeren is nog een oplossing. Verder contracturen van handen, armen, benen, maar ook aangeboren afwijkingen zoals aan elkaar gegroeide vingers, of halve oortjes of hazelip. De komende 5 weken hebben we dus allemaal plastische patienten.

Ik heb ook gezien dat het inplannen van de operaties niet simpel is. Je moet rekening houden wat de operatie is. Bijv. als het huidtransplantatie is, dan moeten de mensen lang opgenomen worden ivm. langdurige wondbehandeling. Je kunt dus voor de afdeling niet teveel van deze mensen in 1 week hebben, want dat neemt weer veel bedden in beslag. Ook kun je niet teveel kinderen plannen op 1 dag (samen met de andere operaties) omdat bij het geven van anaesthesie er 2 anaesthesisten bij zijn en je moet er maar net voldoende van hebben.
Een ander groot probleem is dat we onvoldoende operatie assistenten hebben! Dit heeft het gevolg dat er elke dag 1 operatiekamer is gesloten, dus mensen uitstel krijgen van hun operatie.

Weet u operatie assistenten, en wilt u meebidden voor voldoende personeel en vooral voor de patienten.


Hartelijke groeten van Marga!
(PS, de foto's van de screening komen er nog aan!)

DANTOKPA MARKET

zo heet de grootste en beroemdste internationale markt van Benin; daar ben ik donderdagmorgen naar toe geweest. Mijn diensten begonnen deze week om 12 uur, dus had elke morgen vrij en wat ga je dan doen. Met nog 3 meiden zijn we daar naartoe gelopen, ongeveer drie kartier lopen. Het is een internationale markt omdat er veel handel is vanuit Nigeria, Mali, Burkina Faso, Niger, Ivoorkust en Cameroen. Het is ongelooflijk zo groot en wat je er allemaal ziet! De mensen zijn ook zo praktisch: je zet alles op je hoofd en dan hang je aan de schaal ook nog de kleren die je wil verkopen. Het is niet allemaal geasfalteerd, dus je wilt niet weten wat voor een modderpoel het is in het regenseizoen (begint pas als ik weg ben). We zijn maar niet de hele markt overgeweest, want dat trekken we gewoon niet, veel te druk en te warm.


Het is wel erg boeiend hoor: al die mensen met al hun handelswaar. Je gaat gewoon met je handeltje ergens zitten, al is het midden op het pad. De handeltjes bestaan meestal uit: groenten, fruit, altijd keurig opgestapeld. Verder kippen in je mand en maar wachten op een klant (een paraplu er boven om ze tegen de zon te beschermen, een plaatje!), geiten, zelfs katten! Verder rijst, pasta, mais, fufu, vis (ook keurig gerangschikt en het ruikt zo lekker.........), vlees wat druk bezocht wordt door vliegen, potjes, pannetjes, lapjes stof, kitsige horloges, bouten, moeren, spijkers, drogisterij artikelen en ja hoor, ook medicijnen die wij in NL alleen maar op recept kunnen krijgen zoals antibiotica en tramadol (sterke pijnstillers). Ook CD's die ze laten horen en de volume knop op max. hebben staan.

Langs de markt loopt een grote rivier dat een meer met de zee verbindt. Ook daar wordt veel gehandeld. De mensen uit Ganvie (vissersdorp op palen waar ik begin maart ben geweest) verkopen hun vis hier en nemen groenten mee terug.

Kortom, de markt is altijd weer een en al bedrijvigheid waar ik erg van kan genieten en om 12 uur weer met nieuwe energie (ook dankzij een heerlijke douche hoor) voor de zieke afrikaanse medemens gezorgd. Ik zit dit berichtje nu in de verkoeverkamer te tikken; over de gang sloffen de VVF dames met hun catheterzak in de handen en naast mij is een afdeling waar luid wordt gezongen! Geweldig, ook daar krijg je energie van!

De groetjes van Marga!

GRAND POPO

Ja, daar ben ik het weekend geweest! Grand Popo is een plaats aan de kust en het ligt tegen de grens met Togo aan. Een paar harde werkers hadden eens behoefte om even weg te zijn uit je werk, het community leven van het schip, de naar uitlaatgas ruikende haven en de stad met al dat verkeer (vooral die ontelbare brommertjes die kriskras overal crossen). Nou, Marga wilde dat wel regelen (kan ze ook mee!). Goed, ik gegoogled en zag een mooie auberge aan het strand. Het is ook altijd slim om advies te vragen aan mensen uit het land zelf, dus schakelde ik onze vertaalster Bridget in. Zij heeft in de buurt van Grand Popo gewoond en wist ook nog wel wat adresjes en uitstapjes. Okay, ik uitgelegd dat we niet veel geld te besteden hebben omdat we ook betalen om hier te komen en om hier te mogen werken en we geen salaris ontvangen. Dus we komen daar graag voor een reeele prijs. Flink afgezet worden door een taxi geeft ook zo'n vervelend gevoel. Nou, Bridget was best bereid om wat uit te zoeken. De vorige keer dat het schip in Benin was, had ze ook weleens trips georganiseerd, maar dan ging ze meestal mee. Oeps, gaat ze daar nu ook vanuit? Eigenlijk zaten we daar niet zo op te wachten; we wilden gewoon een weekend rust, lezen, kletsen, luieren. Hoe ga je daarmee om in deze cultuur? Ik besloot om voorzichtig te polsen en als ze er helemaal vanuit ging het dan ook maar zo laten en ons voordeel van laten doen. Gelukkig liet zij het helemaal aan onze wensen over, even goede vrienden. Ik heb haar leren kennen als een eerlijk persoon en zij weet inmiddels door haar ervaring wat de "witten" wel/niet willen en heeft daar begrip voor. Reservering is door haar gedaan en zij heeft ook nog 25% korting weten te krijgen!!! Geweldig toch. Gewoon gezegd dat we hier de mensen gratis helpen en vrijwillig hier zijn.

Transport had ze ook geregeld en wel zo, dat we bij het schip opgehaald zouden worden door een vriend van haar, zaterdagmorgen om 8 uur omdat de chauffeur om 11 uur weer terug wilde zijn. Ik hield stiekum rekening dat er wel een kinkje in de kabel zou komen.....En ja, zaterdagmorgen 8 uur, wie stond er bij het schip? Bridget! "Ah, Bridget, jij hier?" "Ja, Marga, er is een probleem....." "Nou, vertel maar" (was erop voorbereid). De vriend die ons zou brengen bleek 's nachts om 12 uur te vertellen dat hij eigenlijk niet kon. Bridget slecht geslapen, want ze wilde dit wel oplossen voor ons! Mooi he, er niet bij laten zitten, oplossing zoeken. Om 5 uur uit bed gegaan, een andere vriend gesjatted die haar met de bromfiets naar de stad bracht waar zij op zoek gegaan is naar een taxi. Viel niet mee. Toen zag de een mooie grote auto, zo'n MPV, familiewagen. Wouw, die auto wil ik hebben dacht ze, dus ging ze op zoek naar de eigenaar die ze vond en die ook nog bereid was om ons te brengen voor de afgesproken prijs en op te halen (en dat op de vroege morgen rond 7 uur). Is dat niet geweldig?!!!!!!!

Wij ingestapt. Even later: "Marga, er is nog een probleem: hij heeft geen geld voor de brandstof, please kun je nu betalen en nog iets meer dan afgesproken?" (zat ook in de lijn van verwachting....) Hoeveel meer? Nou, dat kwam op 1 dollar per persoon, dus te overzien. Alleen bedwong ik wel dat we nu de heenreis zouden betalen en als hij ons op zou halen pas de terugreis (ook ooit van geleerd hoor, anders kun je niet meer opgehaald worden als je gelijk afrekent).

De rit er naar toe was prachtig. Soms leek het wel een beetje op NL: groen en water.
Het plekje waar we aankwamen was heerlijk! Lekker rustig, we hadden het gevoel het hele strand voor onszelf te hebben. De golven waren geweldig, wat een machtig geluid, niet over te brengen. Ze waren te sterk om er in te zwemmen, mooi om ervan te genieten. Af en toe met de benen in het water en de sterke golven tegen je aan voelen slaan. Lekker in de hangmat of onder een "strandtentje" of palmboom gelegen, gelezen, gebabbeld en gedommeld.

Het diner was heerlijk. Ik heb een afrikaanse plate besteld: vis (met kop en staart), hete saus en soort van dikke maispap. Dit laatste moet je echt met de saus eten, dan komt er wat meer smaak aan; de vis was lekker, gewoon niet teveel op de kop letten. Eigenlijk zag het bord er gezellig uit.

's Avond genoten van de sterrenhemel zonder ronkende motoren en kunstlicht, maar krekels en wat er allemaal nog niet meer in de omgeving huist. Onze kamers waren goed: schone lakens, stromend water en elektriciteit, dus een ventilator. Verder de kamer niet te intensief geinspekteerd.

Na een heerlijke nachtrust ontdekte ik dat er een of ander schepseltje op mijn laken had gepoept. Toch een lizzard op bezoek geweest? Nou ja, in ieder geval niets van gemerkt. Zondagmorgen op tijd opgestaan voor een wandeling. Geweldig. Allerlei beestjes zie je, krabjes die over het strand rennen, lizzards die hun kopje omhoog heffen en vervolgens schichtig wegrennen, kleurrijke vlinders en vogels, mooie bloemen, luidende kerkklokken, kleurrijk geklede vrouwen op weg naar de kerk. Het was prachtig en dat middenin een wereld van armoe, pijn, angst door voodoo.

's Middags zijn we weer terug gegaan naar het schip (ja, onze taxi chauffeur was keurig op tijd!)

Ik kan terugkijken op een heerlijk weekend. De rust, de natuur, de omstandigheden waar de mensen onder leven, de dingen die we met elkaar konden delen; Gods leiding in je leven, de moeilijke dingen, maar ook de mooie en rijke dingen, de zegeningen. Heel veel om over na te denken en heel veel om dankbaar voor te zijn!

's Avonds hadden we een dienst op het schip met als thema: "Gods roeping" n.a.v. Jona en Petrus. Heel praktisch toegepast. Een dienst waarin we ook veel liederen gezongen hebben met mooie teksten o.lv. een goed worshipteam (band). Daarna met elkaar het Heilig Avondmaal mogen vieren.

Eye patients

oftewel "de oogpatienten". Laat ik daar maar eens wat over vertellen, want ik moet altijd een beetje grinniken als ik ze zie schuifelen langs de verkoeverkamer, op weg of terug van de operatiekamer. Sommigen moeten nog even een plasje doen en dan komen ze dus bij ons een bezoekje brengen. Toch maar even instrukties geven: op de bril zitten, niet plassen in het afvoerputje of in de douchebak (die er naast staat). Maar ja, thuis ga je altijd op je hurken zitten, dus een toilet is vreemd en het is hier al zo vreemd. Boven het toilet hangt wel een instruktiekaart: "how to use the toilet", maar dat kunnen ze natuurlijk niet zien. Na toilet doortrekken en handen wassen (is wat frisser, vooral als je daarna op de ok-tafel ligt).


Goed, hoe gaat de procedure eigenlijk, voordat je op de operatietafel komt? Op 4 dagen in de week is er een team op verschillende plaatsen. Daar komen de mensen naar toe (inmiddels weet men het wel) met oogklachten. Vooral in het begin was het erg druk, honderden mensen die iets aan hun oog hebben. Dat iets kan varieren van het-beleven-dat-je-iets-hebt tot flinke staar of een beschadigd oog door een ongeluk. Die lange rijen gaf dus lange wachttijd en men raakt dan toch wat ongeduldig, geirriteerd, zeker als je om 5 uur weer weggestuurd wordt tot de volgende morgen. Dit verliep niet allemaal zonder slag of stoot, dus de beveiliging is erbij geroepen.




Goed, de patienten krijgen eerst een oogtest: een bord met allemaal E's in verschillende grootte waarvan de openingen naar boven, beneden, links of rechts staat. Er wordt 1 oog afgedicht en dan moeten ze zeggen naar welke kant de opening van de letter is. Meesten kunnen immers niet lezen, dus ook geen letters benoemen. Als blijkt dat een operatie zinvol is, dan krijgen ze een afspraakkaart voor het schip. Er krijgen zo'n 30 mensen per dag een operatie aan het oog. Deze komen 's morgens (soms zie je ze al om 6 uur aan komen lopen) met een familielid. Het is een hele onderneming allemaal. Het begint al om ze de loopplank op te krijgen. Deze wiebelt nogal omdat het schip gewoon wiebelt omdat het water altijd wiebelt. Voetje voor voetje, tree voor tree (traplopen zijn ze ook niet allemaal gewend). Dit gaat dan in een hele rij: je mooie jurk aan en doek om je hoofd, tandenloze bekkies, kromme benen, stok mee; het is gewoon grappig om te zien. Komen ze boven aan, dan vallen ze gelijk in de kou van de airco bij de ingang. Vervolgens moeten ze weer de trappen af naar beneden, drempel over, sjok, sjok en dan komen ze voorbij de verkoeverkamer op weg naar de wachtruimte. Daar wordt de operatie uitgelegd en ja, dat moet ook weer in verschillende talen vertaald worden.....en krijgen ze druppels in de ogen. Ze ondergaan het allemaal als makke lammetjes (ook de plaatselijke verdoving:een naald wat recht naar je oog toekomt) Na de operatie wordt ze uitgelegd wat ze wel en absoluut NIET mogen doen zoals tillen en bukken. Dit is moeilijk voor ze en gaat ook nog weleens niet goed. Ze krijgen allemaal druppels mee met de instrukties en een prachtige zonnebril die ze een poos op moeten houden. Weer terug naar de pier: trappen op en wiebelende loopplank af om venvolgens de volgende dag weer terug te komen voor controle.




Eigenlijk hadden we op het schip te weinig ruimte voor al die patienten, dus is er een ruimte in de buurt gevonden waar ze zowel voor de operatie komen als daarna. Met een auto worden ze naar het schip gebracht en het familielid kan achterblijven in dit Hospitality Centrum.


Hier hou ik het even bij. Heb nog meer te vertellen, maar dat bewaar ik voor de volgende keer. Eerst ga ik mijn tas inpakken, want dit weekend hoop ik naar Gran Popo te gaan. Morgenochten worden we om 8 uur opgehaald door een taxi. Nu maar hopen dat ie ook komt....Gran Popo is een plaats dichtbij de grens met Togo, strand, bomen, bloemen etc. Even weg van het schip met de zoemende motoren, de brandstoflucht van de schepen in de haven. Even wat meer zien van dit land, genieten van de mooie schepping: de zee met de krachtige golven, 's nachts de krekels horen en overdag de fluitende vogels, de lizzards voorbij zien schieten en de muggen (wegslaan).

Groetjes van Marga!!!!!!!!

Druk?!

Hallo!!!

het is zaterdagavond en ik ben "thuis", dus neem eindelijk gewoon eens tijd voor mijn weblog, anders denken jullie dat ik het wel heel druk heb (nou ja, mijn werk, sociale contacten, meetings en uitjes. Intussen zit ik met een half oog naar Sister Act te kijken (wil ik ook nog volgen).

Vorige week zaterdagavond was ik op de verjaardag van één van onze vertalers, Bridgit. Was erg leuk. We hadden een appeltaart gebakken en ik had nog een pakje stroopwafels in een delfsblauw hollands busje (van Marjolein). We waren met 15 dus konden we niet allemaal in de auto, dan maar achterin de bak (met onze nette kleren, want het verzoek was dat we netjes gekleed moesten verschijnen want er wordt gedanst) De verjaardag begint pas tegen 9 uur 's avonds en duurt tot ergens middenin de nacht. Echt afrikaans eten kwam op tafel waarvan ik lekker heb gesmuld. Er waren veel vrienden/familie, maar die kon ze goed kwijt want voor afrikaanse begrippen woont ze in een mooi en groot appartement, 4 kamers, elektriciteit, maar geen running/stromend water.

Eerst maar de VVF-vrouwen. Afgelopen week zijn er ongeveer 12 geopereerd (ik weet het niet precies meer, sorry). Het zijn vrouwen uit het noorden met een stammentaal, dus babbelen met ze gaat niet. Er is een vertaler meegekomen en hij vertaalt het in het frans naar een vertaler van ons en die vertaalt het weer in het engels (en ik weer in het nederlands voor mezelf). Nou ja, je komt er wel uit of ze wel/geen pijn hebben, dat is voor mij het belangrijkst en af en toe geef ik ze een aai over hun bol en zeg maar iets vriendelijks in het nederlands. Meestal gebeurt de operatie met een ruggeprik, dus zijn ze bij en komen ze wakker op de uitslaapkamer. Er was wel iets heel raars; een vrouw werd verdacht dat ze een steen in haar baarmoederkanaal had zitten. Bleek tijdens de operatie dat het een versteend kinderhoofdje was van 5 jaar oud. Het was toen een hele moeilijke bevalling geweest, ergens in de bush, en ja, de baby moet er gewoon uitgetrokken zijn......

Verder hadden we veel orthopedische operaties bij volwassenen. Dan zie je ook van alles. Een man die een jaar geleden een auto-ongeluk heeft gehad waarbij zijn bovenbeen is geamputeerd en zijn onderarm (radius en ulna) was gebroken. Daar is niets mee gedaan, dus die lag nu nog uit elkaar. Zit nu met platen aan elkaar geschroefd en maar hopen dat het het gewenste resultaat heeft. Een jongen die ooit een plaat in zijn bovenbeen heeft gekregen en die er nu uitstak met lekkere puskopjes eromheen (zie foto, details bespaar ik hoor). Plaat is eruit gehaald en infektie wordt bestreden en als dit klaar is een nieuwe plaat erin.

En dan natuurlijk wat grote kaaktumoren, liesbreuken, schildkliertumoren en kinderen met oogoperaties.

Deze week hebben we ook bezoek gehad van het kantoor en direktie van Mercy Ships Nederland. We hebben ze verwelkomd met de nederlandse vlag en de gangway (loopplank) versierd met oranje vlaggetjes. Maandagavond hebben we gezellig met elkaar koffie gedronken. Ze hadden voor ons allemaal een kadootje meegebracht: kleine doosjes hagelslag! Mjammie. Dinsdag hebben ze een bezoek gebracht aan het ziekenhuis, dus ook de verkoeverkamer. Ik was net "druk" met een patientje en haar moeder.....

O ja, vandaag werd de halve marathon gelopen hier in Cotonou. Een aantal Mercyshippers hebben meegedaan (ik niet hoor, zag het niet zitten in die warmte). Ik heb ze wel zien rennen, verbazend: sommigen op teenslippers en ook op blote voeten. Ter verkoeling krijg je onderweg een emmer water over je heen gekieperd; maar helaas, de beloofde waterflesjes waren op.....

Oh ja, ik ben ook nog naar Ganvie geweest (zie je wel, ik heb het gewoon druk). Dit wordt ook wel het Venetië van Afrika genoemd. Het is een vissersdorp op palen, in de 17e eeuw gesticht door een stel vluchtelingen die een veilig heenkomen zochten. Er leven op dit moment ongeveer 20.000 mensen. Met een bootje zijn we daar naar toe gevaren over een meer, ongeveer 3 kwartier. Het was echt de moeite waard om een stukje van dit land te zien vanaf het water en ook om te zien hoe mensen kunnen leven. Niet in scene gezet voor toeristen. Aan de andere kant voelde ik me wel een beetje een toerist, want we zaten met ongeveer 20 blanken in een bootje, allemaal met fototoestellen (ik dus niet, neem ze wel over). Ik voelde me net als de japanners in een rondvaartboot door de grachten van Amsterdam. Ze leven van vis wat ze verkopen op de grote markt hier in Cotonou en dan nemen ze groenten en fruit weer mee terug.

Bedankt voor je belangstelling en tot de volgende keer!

Groetjes van Marga