WEEKEND

Hallo allemaal

allereerst bedankt voor het lezen van mijn weblog! Ik vind het leuk dat je belangstelling heb en daarom ga ik ook maar weer even een update geven.

Het weekend was ik vrij. Wat is dat heerlijk. Zaterdag zijn we met een groep van 9 mensen naar Ouidah geweest. Dat is ruim een uur rijden vanaf het schip en het ligt aan de kust. Het verkeer is wat minder chaotisch en minder druk dan in Monrovia.

We hebben eerst een poosje door het stadje gewandeld. Aan een vrouw met dikke staar op de ogen een briefje gegeven waar zij zich kan melden om door iemand van het oogteam gezien te worden voor een evt. operatie. Het was leuk om er even door te wandelen, helaas een babbeltje in het frans valt niet mee. In Ouidah is een Portugees fort wat nu als museum is ingericht als herinnering aan de slavenhandel. Het is niet groot, dus je bent er zo door heen. Gewoon bizar, die slavenhandel en wij als nederlanders kunnen onze handen ook niet in onschuld wassen. Het was ook een schoolreisjesdag, want we zagen veel kinderen rondlopen gewapend met pen en schriftje.

Daarna zijn we met de auto de 3 km. slavenroute gereden naar het Point of no Return, een boog als herinnering dat daar vandaan de slaven verscheept werden en nooit meer terug kwamen. Over het strand gelopen en door het water. Men zegt dat de zee enigszins gevaarlijk is, dus liever niet zwemmen. Dan maar pootje baden.

Zondagmorgen zijn we naar de kerk geweest, engels-frans. Eerste anderhalf uur is het zingen. De luidsprekers staan op vol volume, dus enigzins vermoeiend. De pastor deed niet onder en probeerde zijn boodschap (een rake boodschap) vol vuur en indringend over te brengen. Alles wordt vertaald in het frans (kerk komt vanuit Nigeria, dus engels), dus nog een anderhalf uur. Toen zijn we maar weer naar huis gegaan.

Maandag weer een nieuwe werkweek. Voor mij bestond deze dag uit het in orde maken van de verkoeverkamer. Mijn collega's Stacey (amerikaanse) en Linda (engelse) hebben nog niet eerder op dit schip gewerkt. Kasten uitgepakt en gesopt met chloor water (soppen ze hier alles mee). Opnieuw ingeruimd en enigszins logisch ingedeeld (naar mijn eigen inzicht hoor) en wat er niet hoort weggegooid of terug naar het magazijn.

We hebben ook kennisgemaakt met de vertalers (twee ken ik nog van de vorige keer). Zij spreken goed engels en zijn dus goed geschoold. Het is mijn taak om ze een beetje te begeleiden en te instrueren. Ja, wat mogen ze wel en wat niet. Ze kregen instrukties over pat. begeleiden naar de operatiekamer en blijf erbij totdat ze slapen. Verder moeten ze allerlei klusjes doen zoals soppen na elke operatie, kleedkamer netjes houden, hand-en spandiensten verrichten. Eigenlijk afdelings assisten werk, heel praktisch voor ons. O ja, nog grappig: ze moeten de vuilnis wegbrengen en daar mogen ze maar maximaal 5 min over doen. Vorig jaar bleek dat ze daar ruim een half uur voor namen, want ja, afrikanen zijn relatie gericht, dus onderweg kom je altijd bekenden tegen en dan moet je even bijpraten. Daar zijn wij niet helemaal op ingesteld, want we hebben ze echt nodig en de patient oftewel de dokter kun je niet een half uur laten wachten. Maar goed, ze weten ook dat we niet zonder hen kunnen omdat wij niet zo thuis zijn in hun taal en vooral ook cultuur: wat kun je wel/niet zeggen, handelen etc. Daar mogen ze ons op wijzen!

O ja, we hebben inmiddels onze eerste IC patient al binnen terwijl er nog geen operatie is gedaan! Een meisje van 17 jaar die ooit op het schip geopereerd is aan een hazelip en open gehemelte was in de stad en ging onderuit, niet meer aanspreekbaar; misschien emoties. Maar goed, het schip werd gebeld, dus een aantal naar haar toe gegaan en meegenomen. Nu blijkt ze hartproblemen te hebben: enorme hoge bloeddruk, slechte zuurstofvoorziening in haar bloed, dus ligt ze aan de beademing. Er wordt nu gebrainstormd wat te doen. Volgens mij is de warddokter (afdelingsdokter) cardioloog, dus is ze in goede handen.

Goed, morgen komen de eerste operaties. Wordt vervolgd!

Marga