SCREENING PLASTISCH CHIRURGIE

Ja, vrijwilligers gezocht om te helpen bij de screening van patienten voor de plastisch chirurg! Nou, natuurlijk, daar ben ik altijd voor te porren, dus heb ik mijn dienst (8 uur beginnen) geruild (12 uur beginnen) en kon ik dit meemaken. Wat een casussen! Om 7.15 uur zijn we vertrokken vanaf het schip. De screening was in het Hospitality Centrum, nog geen 5 min rijden van het schip. Het Hospitality Centrum is nieuw voor ons, dus daar eerst maar wat over schrijven en een paar pictures toevoegen. Het is een grote hal, die we mogen gebruiken. Er is hard gewerkt om het "bewoonbaar" te maken en sinds 2 weken wordt het bewoont. Er zijn 2 grote zalen gemaakt met totaal ongeveer 60 bedden voor "patienten" en er is ook een plekje voor het familielid, nl. onder het bed. Het ziet er best gezellig uit (en nog steriel) en ook wel leven in de brouwerij. Het is de bedoeling dat daar patienten verblijven die nog niet direkt geopereerd worden of die nog niet direkt naar huis kunnen. Bijv. een paar weken geleden is er een bus vol met "fistelvrouwen" uit het noorden (ruim 600 km) aangekomen. Die kunnen niet allemaal tegelijk geopereerd worden, dus hoeven ze ook niet allemaal direkt opgenomen te worden. Daarom blijven ze in dit Hospitality Centrum. Ook als pat. met ontslag gaan, kunnen ze nog niet allemaal naar huis omdat ze te ver wonen (bus rijdt 1 keer de honderden kilometers terug) en/of pat. moeten regelmatig terug voor controle, wondbehandeling, fysiotherapie etc. De mensen moeten wel zelf voor eten zorgen. Er is wel iemand van Mercy Ships aanwezig en verder is er ook bewaking. Daarnaast wordt dit centrum ook gebruikt voor de oogpatienten die voor de operatie en voor controle komen en de fysiotherapie is daar.

Goed, in dit centrum werd de screening gehouden. Toen we aankwamen zater er al tientallen mensen (altijd bang dat ze niet gezien worden). Sommigen hebben er al uren reizen op zitten. Tijdens de grote screening in februari waren er al patienten geweest waarbij al een anamnese was afgenomen. Nu moesten ze nog door de plastisch chirurg gezien worden (die vorige week vrijdag is aangekomen). Verder waren er mensen gekomen die het via via gehoord hadden of zich in de afgelopen weken op het schip gemeld hadden en vervolgens een kaartje gekregen voor de 30e maart.

Mijn taak was om de patienten er uit te pikken waarvan nog een ananmese afgenomen moest worden. Er zijn meer dan 100 mensen op komen draven. Wat zag ik toch veel verminkingen, mn. door brandwonden. Wat moeten die mensen toch een pijn hebben gehad. Zo was er een jongetje met een verbrand gezicht, een verbandje voor zijn oog. Toen dat er bij de plastisch chirurg (ook daar heb ik een poosje gezeten) afgehaald werd zat daar geen oog meer, maar gewoon rose weefsel. Wat moet dat ventje veel pijn hebben gehad en dan te bedenken dat er nauwelijks goede pijnstilling te krijgen is. Een man van 33 jaar die een elektrisch shock heeft gehad en zijn borst/buik is verbrand en zijn armen (inmiddels geamputeerd). Hij zag er niet uit, gewoon bleek onder die bruine huid, zweten, dus heb ik hem uit de rij gepikt en vast naar binnen gebracht zodat hij zo snel mogelijk door de arts gezien kon worden. Dinsdag wordt hij al opgenomen om hem eerst te laten aansterken voordat hij een operatie kan krijgen, ws. vrijdag. En een vrouw die voortstrompelde met een stok. Zij had "wat" aan haar been. Toen het verband eraf gehaald werd, kwam er een zwart onderbeen onder vandaan en de geur die het verspreidde...... Haar enkel stond naast haar voet, ooit een ongeluk gehad. Tjsa, misschien dacht ze dat die dokter nog wat met het zwarte been kon doen. Helaas, alleen amputeren is nog een oplossing. Verder contracturen van handen, armen, benen, maar ook aangeboren afwijkingen zoals aan elkaar gegroeide vingers, of halve oortjes of hazelip. De komende 5 weken hebben we dus allemaal plastische patienten.

Ik heb ook gezien dat het inplannen van de operaties niet simpel is. Je moet rekening houden wat de operatie is. Bijv. als het huidtransplantatie is, dan moeten de mensen lang opgenomen worden ivm. langdurige wondbehandeling. Je kunt dus voor de afdeling niet teveel van deze mensen in 1 week hebben, want dat neemt weer veel bedden in beslag. Ook kun je niet teveel kinderen plannen op 1 dag (samen met de andere operaties) omdat bij het geven van anaesthesie er 2 anaesthesisten bij zijn en je moet er maar net voldoende van hebben.
Een ander groot probleem is dat we onvoldoende operatie assistenten hebben! Dit heeft het gevolg dat er elke dag 1 operatiekamer is gesloten, dus mensen uitstel krijgen van hun operatie.

Weet u operatie assistenten, en wilt u meebidden voor voldoende personeel en vooral voor de patienten.


Hartelijke groeten van Marga!
(PS, de foto's van de screening komen er nog aan!)

DANTOKPA MARKET

zo heet de grootste en beroemdste internationale markt van Benin; daar ben ik donderdagmorgen naar toe geweest. Mijn diensten begonnen deze week om 12 uur, dus had elke morgen vrij en wat ga je dan doen. Met nog 3 meiden zijn we daar naartoe gelopen, ongeveer drie kartier lopen. Het is een internationale markt omdat er veel handel is vanuit Nigeria, Mali, Burkina Faso, Niger, Ivoorkust en Cameroen. Het is ongelooflijk zo groot en wat je er allemaal ziet! De mensen zijn ook zo praktisch: je zet alles op je hoofd en dan hang je aan de schaal ook nog de kleren die je wil verkopen. Het is niet allemaal geasfalteerd, dus je wilt niet weten wat voor een modderpoel het is in het regenseizoen (begint pas als ik weg ben). We zijn maar niet de hele markt overgeweest, want dat trekken we gewoon niet, veel te druk en te warm.


Het is wel erg boeiend hoor: al die mensen met al hun handelswaar. Je gaat gewoon met je handeltje ergens zitten, al is het midden op het pad. De handeltjes bestaan meestal uit: groenten, fruit, altijd keurig opgestapeld. Verder kippen in je mand en maar wachten op een klant (een paraplu er boven om ze tegen de zon te beschermen, een plaatje!), geiten, zelfs katten! Verder rijst, pasta, mais, fufu, vis (ook keurig gerangschikt en het ruikt zo lekker.........), vlees wat druk bezocht wordt door vliegen, potjes, pannetjes, lapjes stof, kitsige horloges, bouten, moeren, spijkers, drogisterij artikelen en ja hoor, ook medicijnen die wij in NL alleen maar op recept kunnen krijgen zoals antibiotica en tramadol (sterke pijnstillers). Ook CD's die ze laten horen en de volume knop op max. hebben staan.

Langs de markt loopt een grote rivier dat een meer met de zee verbindt. Ook daar wordt veel gehandeld. De mensen uit Ganvie (vissersdorp op palen waar ik begin maart ben geweest) verkopen hun vis hier en nemen groenten mee terug.

Kortom, de markt is altijd weer een en al bedrijvigheid waar ik erg van kan genieten en om 12 uur weer met nieuwe energie (ook dankzij een heerlijke douche hoor) voor de zieke afrikaanse medemens gezorgd. Ik zit dit berichtje nu in de verkoeverkamer te tikken; over de gang sloffen de VVF dames met hun catheterzak in de handen en naast mij is een afdeling waar luid wordt gezongen! Geweldig, ook daar krijg je energie van!

De groetjes van Marga!

GRAND POPO

Ja, daar ben ik het weekend geweest! Grand Popo is een plaats aan de kust en het ligt tegen de grens met Togo aan. Een paar harde werkers hadden eens behoefte om even weg te zijn uit je werk, het community leven van het schip, de naar uitlaatgas ruikende haven en de stad met al dat verkeer (vooral die ontelbare brommertjes die kriskras overal crossen). Nou, Marga wilde dat wel regelen (kan ze ook mee!). Goed, ik gegoogled en zag een mooie auberge aan het strand. Het is ook altijd slim om advies te vragen aan mensen uit het land zelf, dus schakelde ik onze vertaalster Bridget in. Zij heeft in de buurt van Grand Popo gewoond en wist ook nog wel wat adresjes en uitstapjes. Okay, ik uitgelegd dat we niet veel geld te besteden hebben omdat we ook betalen om hier te komen en om hier te mogen werken en we geen salaris ontvangen. Dus we komen daar graag voor een reeele prijs. Flink afgezet worden door een taxi geeft ook zo'n vervelend gevoel. Nou, Bridget was best bereid om wat uit te zoeken. De vorige keer dat het schip in Benin was, had ze ook weleens trips georganiseerd, maar dan ging ze meestal mee. Oeps, gaat ze daar nu ook vanuit? Eigenlijk zaten we daar niet zo op te wachten; we wilden gewoon een weekend rust, lezen, kletsen, luieren. Hoe ga je daarmee om in deze cultuur? Ik besloot om voorzichtig te polsen en als ze er helemaal vanuit ging het dan ook maar zo laten en ons voordeel van laten doen. Gelukkig liet zij het helemaal aan onze wensen over, even goede vrienden. Ik heb haar leren kennen als een eerlijk persoon en zij weet inmiddels door haar ervaring wat de "witten" wel/niet willen en heeft daar begrip voor. Reservering is door haar gedaan en zij heeft ook nog 25% korting weten te krijgen!!! Geweldig toch. Gewoon gezegd dat we hier de mensen gratis helpen en vrijwillig hier zijn.

Transport had ze ook geregeld en wel zo, dat we bij het schip opgehaald zouden worden door een vriend van haar, zaterdagmorgen om 8 uur omdat de chauffeur om 11 uur weer terug wilde zijn. Ik hield stiekum rekening dat er wel een kinkje in de kabel zou komen.....En ja, zaterdagmorgen 8 uur, wie stond er bij het schip? Bridget! "Ah, Bridget, jij hier?" "Ja, Marga, er is een probleem....." "Nou, vertel maar" (was erop voorbereid). De vriend die ons zou brengen bleek 's nachts om 12 uur te vertellen dat hij eigenlijk niet kon. Bridget slecht geslapen, want ze wilde dit wel oplossen voor ons! Mooi he, er niet bij laten zitten, oplossing zoeken. Om 5 uur uit bed gegaan, een andere vriend gesjatted die haar met de bromfiets naar de stad bracht waar zij op zoek gegaan is naar een taxi. Viel niet mee. Toen zag de een mooie grote auto, zo'n MPV, familiewagen. Wouw, die auto wil ik hebben dacht ze, dus ging ze op zoek naar de eigenaar die ze vond en die ook nog bereid was om ons te brengen voor de afgesproken prijs en op te halen (en dat op de vroege morgen rond 7 uur). Is dat niet geweldig?!!!!!!!

Wij ingestapt. Even later: "Marga, er is nog een probleem: hij heeft geen geld voor de brandstof, please kun je nu betalen en nog iets meer dan afgesproken?" (zat ook in de lijn van verwachting....) Hoeveel meer? Nou, dat kwam op 1 dollar per persoon, dus te overzien. Alleen bedwong ik wel dat we nu de heenreis zouden betalen en als hij ons op zou halen pas de terugreis (ook ooit van geleerd hoor, anders kun je niet meer opgehaald worden als je gelijk afrekent).

De rit er naar toe was prachtig. Soms leek het wel een beetje op NL: groen en water.
Het plekje waar we aankwamen was heerlijk! Lekker rustig, we hadden het gevoel het hele strand voor onszelf te hebben. De golven waren geweldig, wat een machtig geluid, niet over te brengen. Ze waren te sterk om er in te zwemmen, mooi om ervan te genieten. Af en toe met de benen in het water en de sterke golven tegen je aan voelen slaan. Lekker in de hangmat of onder een "strandtentje" of palmboom gelegen, gelezen, gebabbeld en gedommeld.

Het diner was heerlijk. Ik heb een afrikaanse plate besteld: vis (met kop en staart), hete saus en soort van dikke maispap. Dit laatste moet je echt met de saus eten, dan komt er wat meer smaak aan; de vis was lekker, gewoon niet teveel op de kop letten. Eigenlijk zag het bord er gezellig uit.

's Avond genoten van de sterrenhemel zonder ronkende motoren en kunstlicht, maar krekels en wat er allemaal nog niet meer in de omgeving huist. Onze kamers waren goed: schone lakens, stromend water en elektriciteit, dus een ventilator. Verder de kamer niet te intensief geinspekteerd.

Na een heerlijke nachtrust ontdekte ik dat er een of ander schepseltje op mijn laken had gepoept. Toch een lizzard op bezoek geweest? Nou ja, in ieder geval niets van gemerkt. Zondagmorgen op tijd opgestaan voor een wandeling. Geweldig. Allerlei beestjes zie je, krabjes die over het strand rennen, lizzards die hun kopje omhoog heffen en vervolgens schichtig wegrennen, kleurrijke vlinders en vogels, mooie bloemen, luidende kerkklokken, kleurrijk geklede vrouwen op weg naar de kerk. Het was prachtig en dat middenin een wereld van armoe, pijn, angst door voodoo.

's Middags zijn we weer terug gegaan naar het schip (ja, onze taxi chauffeur was keurig op tijd!)

Ik kan terugkijken op een heerlijk weekend. De rust, de natuur, de omstandigheden waar de mensen onder leven, de dingen die we met elkaar konden delen; Gods leiding in je leven, de moeilijke dingen, maar ook de mooie en rijke dingen, de zegeningen. Heel veel om over na te denken en heel veel om dankbaar voor te zijn!

's Avonds hadden we een dienst op het schip met als thema: "Gods roeping" n.a.v. Jona en Petrus. Heel praktisch toegepast. Een dienst waarin we ook veel liederen gezongen hebben met mooie teksten o.lv. een goed worshipteam (band). Daarna met elkaar het Heilig Avondmaal mogen vieren.

Eye patients

oftewel "de oogpatienten". Laat ik daar maar eens wat over vertellen, want ik moet altijd een beetje grinniken als ik ze zie schuifelen langs de verkoeverkamer, op weg of terug van de operatiekamer. Sommigen moeten nog even een plasje doen en dan komen ze dus bij ons een bezoekje brengen. Toch maar even instrukties geven: op de bril zitten, niet plassen in het afvoerputje of in de douchebak (die er naast staat). Maar ja, thuis ga je altijd op je hurken zitten, dus een toilet is vreemd en het is hier al zo vreemd. Boven het toilet hangt wel een instruktiekaart: "how to use the toilet", maar dat kunnen ze natuurlijk niet zien. Na toilet doortrekken en handen wassen (is wat frisser, vooral als je daarna op de ok-tafel ligt).


Goed, hoe gaat de procedure eigenlijk, voordat je op de operatietafel komt? Op 4 dagen in de week is er een team op verschillende plaatsen. Daar komen de mensen naar toe (inmiddels weet men het wel) met oogklachten. Vooral in het begin was het erg druk, honderden mensen die iets aan hun oog hebben. Dat iets kan varieren van het-beleven-dat-je-iets-hebt tot flinke staar of een beschadigd oog door een ongeluk. Die lange rijen gaf dus lange wachttijd en men raakt dan toch wat ongeduldig, geirriteerd, zeker als je om 5 uur weer weggestuurd wordt tot de volgende morgen. Dit verliep niet allemaal zonder slag of stoot, dus de beveiliging is erbij geroepen.




Goed, de patienten krijgen eerst een oogtest: een bord met allemaal E's in verschillende grootte waarvan de openingen naar boven, beneden, links of rechts staat. Er wordt 1 oog afgedicht en dan moeten ze zeggen naar welke kant de opening van de letter is. Meesten kunnen immers niet lezen, dus ook geen letters benoemen. Als blijkt dat een operatie zinvol is, dan krijgen ze een afspraakkaart voor het schip. Er krijgen zo'n 30 mensen per dag een operatie aan het oog. Deze komen 's morgens (soms zie je ze al om 6 uur aan komen lopen) met een familielid. Het is een hele onderneming allemaal. Het begint al om ze de loopplank op te krijgen. Deze wiebelt nogal omdat het schip gewoon wiebelt omdat het water altijd wiebelt. Voetje voor voetje, tree voor tree (traplopen zijn ze ook niet allemaal gewend). Dit gaat dan in een hele rij: je mooie jurk aan en doek om je hoofd, tandenloze bekkies, kromme benen, stok mee; het is gewoon grappig om te zien. Komen ze boven aan, dan vallen ze gelijk in de kou van de airco bij de ingang. Vervolgens moeten ze weer de trappen af naar beneden, drempel over, sjok, sjok en dan komen ze voorbij de verkoeverkamer op weg naar de wachtruimte. Daar wordt de operatie uitgelegd en ja, dat moet ook weer in verschillende talen vertaald worden.....en krijgen ze druppels in de ogen. Ze ondergaan het allemaal als makke lammetjes (ook de plaatselijke verdoving:een naald wat recht naar je oog toekomt) Na de operatie wordt ze uitgelegd wat ze wel en absoluut NIET mogen doen zoals tillen en bukken. Dit is moeilijk voor ze en gaat ook nog weleens niet goed. Ze krijgen allemaal druppels mee met de instrukties en een prachtige zonnebril die ze een poos op moeten houden. Weer terug naar de pier: trappen op en wiebelende loopplank af om venvolgens de volgende dag weer terug te komen voor controle.




Eigenlijk hadden we op het schip te weinig ruimte voor al die patienten, dus is er een ruimte in de buurt gevonden waar ze zowel voor de operatie komen als daarna. Met een auto worden ze naar het schip gebracht en het familielid kan achterblijven in dit Hospitality Centrum.


Hier hou ik het even bij. Heb nog meer te vertellen, maar dat bewaar ik voor de volgende keer. Eerst ga ik mijn tas inpakken, want dit weekend hoop ik naar Gran Popo te gaan. Morgenochten worden we om 8 uur opgehaald door een taxi. Nu maar hopen dat ie ook komt....Gran Popo is een plaats dichtbij de grens met Togo, strand, bomen, bloemen etc. Even weg van het schip met de zoemende motoren, de brandstoflucht van de schepen in de haven. Even wat meer zien van dit land, genieten van de mooie schepping: de zee met de krachtige golven, 's nachts de krekels horen en overdag de fluitende vogels, de lizzards voorbij zien schieten en de muggen (wegslaan).

Groetjes van Marga!!!!!!!!

Druk?!

Hallo!!!

het is zaterdagavond en ik ben "thuis", dus neem eindelijk gewoon eens tijd voor mijn weblog, anders denken jullie dat ik het wel heel druk heb (nou ja, mijn werk, sociale contacten, meetings en uitjes. Intussen zit ik met een half oog naar Sister Act te kijken (wil ik ook nog volgen).

Vorige week zaterdagavond was ik op de verjaardag van één van onze vertalers, Bridgit. Was erg leuk. We hadden een appeltaart gebakken en ik had nog een pakje stroopwafels in een delfsblauw hollands busje (van Marjolein). We waren met 15 dus konden we niet allemaal in de auto, dan maar achterin de bak (met onze nette kleren, want het verzoek was dat we netjes gekleed moesten verschijnen want er wordt gedanst) De verjaardag begint pas tegen 9 uur 's avonds en duurt tot ergens middenin de nacht. Echt afrikaans eten kwam op tafel waarvan ik lekker heb gesmuld. Er waren veel vrienden/familie, maar die kon ze goed kwijt want voor afrikaanse begrippen woont ze in een mooi en groot appartement, 4 kamers, elektriciteit, maar geen running/stromend water.

Eerst maar de VVF-vrouwen. Afgelopen week zijn er ongeveer 12 geopereerd (ik weet het niet precies meer, sorry). Het zijn vrouwen uit het noorden met een stammentaal, dus babbelen met ze gaat niet. Er is een vertaler meegekomen en hij vertaalt het in het frans naar een vertaler van ons en die vertaalt het weer in het engels (en ik weer in het nederlands voor mezelf). Nou ja, je komt er wel uit of ze wel/geen pijn hebben, dat is voor mij het belangrijkst en af en toe geef ik ze een aai over hun bol en zeg maar iets vriendelijks in het nederlands. Meestal gebeurt de operatie met een ruggeprik, dus zijn ze bij en komen ze wakker op de uitslaapkamer. Er was wel iets heel raars; een vrouw werd verdacht dat ze een steen in haar baarmoederkanaal had zitten. Bleek tijdens de operatie dat het een versteend kinderhoofdje was van 5 jaar oud. Het was toen een hele moeilijke bevalling geweest, ergens in de bush, en ja, de baby moet er gewoon uitgetrokken zijn......

Verder hadden we veel orthopedische operaties bij volwassenen. Dan zie je ook van alles. Een man die een jaar geleden een auto-ongeluk heeft gehad waarbij zijn bovenbeen is geamputeerd en zijn onderarm (radius en ulna) was gebroken. Daar is niets mee gedaan, dus die lag nu nog uit elkaar. Zit nu met platen aan elkaar geschroefd en maar hopen dat het het gewenste resultaat heeft. Een jongen die ooit een plaat in zijn bovenbeen heeft gekregen en die er nu uitstak met lekkere puskopjes eromheen (zie foto, details bespaar ik hoor). Plaat is eruit gehaald en infektie wordt bestreden en als dit klaar is een nieuwe plaat erin.

En dan natuurlijk wat grote kaaktumoren, liesbreuken, schildkliertumoren en kinderen met oogoperaties.

Deze week hebben we ook bezoek gehad van het kantoor en direktie van Mercy Ships Nederland. We hebben ze verwelkomd met de nederlandse vlag en de gangway (loopplank) versierd met oranje vlaggetjes. Maandagavond hebben we gezellig met elkaar koffie gedronken. Ze hadden voor ons allemaal een kadootje meegebracht: kleine doosjes hagelslag! Mjammie. Dinsdag hebben ze een bezoek gebracht aan het ziekenhuis, dus ook de verkoeverkamer. Ik was net "druk" met een patientje en haar moeder.....

O ja, vandaag werd de halve marathon gelopen hier in Cotonou. Een aantal Mercyshippers hebben meegedaan (ik niet hoor, zag het niet zitten in die warmte). Ik heb ze wel zien rennen, verbazend: sommigen op teenslippers en ook op blote voeten. Ter verkoeling krijg je onderweg een emmer water over je heen gekieperd; maar helaas, de beloofde waterflesjes waren op.....

Oh ja, ik ben ook nog naar Ganvie geweest (zie je wel, ik heb het gewoon druk). Dit wordt ook wel het Venetië van Afrika genoemd. Het is een vissersdorp op palen, in de 17e eeuw gesticht door een stel vluchtelingen die een veilig heenkomen zochten. Er leven op dit moment ongeveer 20.000 mensen. Met een bootje zijn we daar naar toe gevaren over een meer, ongeveer 3 kwartier. Het was echt de moeite waard om een stukje van dit land te zien vanaf het water en ook om te zien hoe mensen kunnen leven. Niet in scene gezet voor toeristen. Aan de andere kant voelde ik me wel een beetje een toerist, want we zaten met ongeveer 20 blanken in een bootje, allemaal met fototoestellen (ik dus niet, neem ze wel over). Ik voelde me net als de japanners in een rondvaartboot door de grachten van Amsterdam. Ze leven van vis wat ze verkopen op de grote markt hier in Cotonou en dan nemen ze groenten en fruit weer mee terug.

Bedankt voor je belangstelling en tot de volgende keer!

Groetjes van Marga

VVF vrouwen

Hallo,
Gisteren was het een korte operatie dag: om 2 uur hadden we de laatste patient al naar de afdeling gebracht. Nou, dat is zeldzaam. Er waren 2 operaties uitgevallen en 1 chirurg opereerde op 2 kamers, dus kon van de een naar de andere hoppen. Voordeel is dat je dan sneller door het programma heen bent. Verder is de vrijdag ook een beetje klusjesdag hier: de noodkar moet gecontroleerd worden op de inhoud en alles moet "gesopt" worden met chloorwater! Dus dat met de vertalers netjes gedaan en nog op tijd klaar! Maar ja, hier is altijd nog wel een klusje te vinden. En ik had een leuk klusje vind ik zelf.
Er was nl. die dag een bus uit het noorden, honderden kilometers hiervandaan, aangekomen met vrouwen die een fistel hebben tussen geboortekanaal en de blaas waardoor ze altijd urine lekken. Er waren 19 vrouwen gekomen en 17 familieleden. Nou, we wisten dat ze er waren: de hele ziekenhuisgang stonk naar de urine. Alle vrouwen die gescreend werden, werden op een zaal gezet en toen moesten ze allemaal onder de douche! Dat was mijn taak. Moet je weten dat het vrouwen zijn uit kleine dorpjes, uit de bush zal ik maar zeggen. Ze hebben nooit een douche gezien, laat staan er onder gestaan. De meesten hebben nog nooit in een automobiel gezetten en nog nooit een zee gezien, een schip, elektriciteit, stromend water, blanken?! Daarbij komt ook nog dat ze allemaal een of andere stammentaal spreken, dus communiceren gaat ook niet in hun taal. We hebben wel vertalers hier, maar ze spreken hun taal weer niet (is te ver weg). Soms is er een andere patient die dan vertaalt in een stammentaal wat een vertaler weer verstaat en die vertaalt het weer aan ons. Erg ingewikkeld, maar uiteindelijk kom je er wel uit, soms ook niet. Geduld. Goed, ik heb maar gewoon in het nederlands gepraat, dat is voor mij het gemakkelijkst. Ik dacht: dan communiceer ik toch. Heb ze 1 voor 1 meegenomen naar de douche en voorgedaan wat de bedoeling was; kleren uit, ook de fetish kralenketting om de middel moet af. Eerst de douche laten lopen. Nou, de meesten vonden het wel spannend. Giechelen en schrobben maar! Ze moeten goed schoon zijn, want we hebben teveel infekties gehad. Zuster had een krukje gepakt en daar konden ze op zitten want ze vond dat de voeten ook heel goed schoon moesten zijn! Het waren over het algemeen magere vrouwen, maar een armspieren en schouderspieren! Zo! Dat krijg je als je 30,40 kg op je hoofd moet zetten en dan je moet verplaatsen. Na de sopbeurt schoon ponnetje aan van de zuster en een incontinentiebroekje. Al hun eigen kleren gaan hier in de was en krijgen ze weer terug. Een bed aangewezen en daar moesten ze op blijven zitten/liggen, anders raken wij de kluts kwijt. Naambandje om en naam boven het bed. Toen mochten ze een voor een mee naar een ruimte waar hun familie zaten te wachten met de bagage. (Sommigen leken wel hun hele huisraad te hebben meegenomen, maar ze blijven hier voorlopig wel) Familie lid aanwijzen, naam opschrijven van fam. lid (iedereen moet hier nl. een naamplaatje op). Ja, naam opschrijven is ook moeilijk. Je moet maar afgaan op de klanken en dat maar opschrijven. Ze kunnen niet controleren of het goed geschreven is (die neiging heb ik dan) omdat ze niet kunnen lezen en niet kunnen schrijven. Terug naar de zaal. Matrassen werden tevoorschijn getoverd en fam. lid kon onder het bed slapen. Prachtige oplossing toch?
Ik heb veel lol gehad samen met deze vrouwen. Ik hoop dat de operaties die de komende week gaat gebeuren mag slagen, iets wat geen garantie is.
Groetjes van Marga

MARKT

Hallo

Ja, als ik thuis ben en het is zaterdag, ga ik bijna altijd wel even naar de markt. Vind het zo'n gezellige bedrijvigheid daar. Dus ben ik vorige week zaterdag hier maar gegaan, voelt dan een beetje als thuis. Er is een hele grote markt, maar daar heb ik me nog niet aangewaagd, een heel eind lopen. Net buiten de haven zijn gewoon wat kraampjes in de straat en er is ook een marktje. Dus met nog een paar meiden op stap gegaan en wat rondgesnuffeld; kijken kijken kijken bij de kraampjes en af en toe wat kopen. Heb wat mooie zelfgemaakt afrikaanse kaarten gekocht, teenslippers, heerlijke mango's en komkommer (in ruil voor het maken van een foto). Allemaal op het gemak, want het is warm. De mensen zijn over het algemeen aardig en als je iets niet wilt, wordt dat gerespekteerd (en door mij gewaardeerd). We zijn ook nog een supermarkt binnen gelopen. Daar is best veel te koop en ze lijken gerund te worden door libanezen (ben ik vaker tegengekomen hier in West Afrika). Mn. de luxe artikelen, zoals koek, chocola, chips, yoghurt etc. is best duur, soms nog duurder dan in Nederland, dus voor de mensen hier helemaal duur. Op de terugweg zijn we over een groenten-fruitmarkt gelopen. Het valt me op dat de groenten (wortels, komkommers, tomaten, sla, kool, uien) er goed uit zien evenals het fruit (ananas, mango, papaya, sinaasappels met veel pitten, appels, peren). Veel wordt ook wel geïmporteerd uit Frankrijk. Er is veel meer keus dan in Liberia. Heerlijk alles vers en je zult er zo in bijten. Er is ook nog een vleesmarkt met vers vlees, maar dat is geen verleiding voor me om wat te kopen. Gewoon in de open lucht wordt het vlees gebruiksklaar gemaakt, ook de ingewanden zijn bruikbaar evenals de poten. Het is omringd door allerlei soorten vliegende beestjes. Maar als je het goed braadt, dan is kan het geen kwaad (ben er nog nooit ziek van geweest). En de lucht die er hangt......helaas, hier kan ik jullie niet in delen, maar wel een beeld zal ik geven.

's Middags heb ik een heuse appeltaart gebakken omdat er een nederlander jarig was en we dat wilden vieren. Het is hier de gewoonte dat niet alleen de jarige voor wat lekkers zorgt, maar ook de gasten nemen wat mee. Aangezien de jarige in de nachtdienst zat en om 19 uur moet beginnen (ja, in het weekend hebben de verpleegkundigen 12 uurs dienst!) hebben we de appeltaart maar als desert gebruikt. In de shipshop is bloem, suiker, boter en eieren te koop. De appels hadden we verzameld van de lunch. Op het schip is een grote keuken voor de bemanning waar ze zelf we gebruik van mogen maken voor eigen kooksels en baksels. Zaterdag is een drukke bak-kookdag heb ik al gemerkt. Veel afrikanen op het schip koken dan zelf (vis en foefoe hete saus). Amerikanen en engelsen bakken. Ik moet zeggen, de taart was verrukkelijk!!!