Druk?!

Hallo!!!

het is zaterdagavond en ik ben "thuis", dus neem eindelijk gewoon eens tijd voor mijn weblog, anders denken jullie dat ik het wel heel druk heb (nou ja, mijn werk, sociale contacten, meetings en uitjes. Intussen zit ik met een half oog naar Sister Act te kijken (wil ik ook nog volgen).

Vorige week zaterdagavond was ik op de verjaardag van één van onze vertalers, Bridgit. Was erg leuk. We hadden een appeltaart gebakken en ik had nog een pakje stroopwafels in een delfsblauw hollands busje (van Marjolein). We waren met 15 dus konden we niet allemaal in de auto, dan maar achterin de bak (met onze nette kleren, want het verzoek was dat we netjes gekleed moesten verschijnen want er wordt gedanst) De verjaardag begint pas tegen 9 uur 's avonds en duurt tot ergens middenin de nacht. Echt afrikaans eten kwam op tafel waarvan ik lekker heb gesmuld. Er waren veel vrienden/familie, maar die kon ze goed kwijt want voor afrikaanse begrippen woont ze in een mooi en groot appartement, 4 kamers, elektriciteit, maar geen running/stromend water.

Eerst maar de VVF-vrouwen. Afgelopen week zijn er ongeveer 12 geopereerd (ik weet het niet precies meer, sorry). Het zijn vrouwen uit het noorden met een stammentaal, dus babbelen met ze gaat niet. Er is een vertaler meegekomen en hij vertaalt het in het frans naar een vertaler van ons en die vertaalt het weer in het engels (en ik weer in het nederlands voor mezelf). Nou ja, je komt er wel uit of ze wel/geen pijn hebben, dat is voor mij het belangrijkst en af en toe geef ik ze een aai over hun bol en zeg maar iets vriendelijks in het nederlands. Meestal gebeurt de operatie met een ruggeprik, dus zijn ze bij en komen ze wakker op de uitslaapkamer. Er was wel iets heel raars; een vrouw werd verdacht dat ze een steen in haar baarmoederkanaal had zitten. Bleek tijdens de operatie dat het een versteend kinderhoofdje was van 5 jaar oud. Het was toen een hele moeilijke bevalling geweest, ergens in de bush, en ja, de baby moet er gewoon uitgetrokken zijn......

Verder hadden we veel orthopedische operaties bij volwassenen. Dan zie je ook van alles. Een man die een jaar geleden een auto-ongeluk heeft gehad waarbij zijn bovenbeen is geamputeerd en zijn onderarm (radius en ulna) was gebroken. Daar is niets mee gedaan, dus die lag nu nog uit elkaar. Zit nu met platen aan elkaar geschroefd en maar hopen dat het het gewenste resultaat heeft. Een jongen die ooit een plaat in zijn bovenbeen heeft gekregen en die er nu uitstak met lekkere puskopjes eromheen (zie foto, details bespaar ik hoor). Plaat is eruit gehaald en infektie wordt bestreden en als dit klaar is een nieuwe plaat erin.

En dan natuurlijk wat grote kaaktumoren, liesbreuken, schildkliertumoren en kinderen met oogoperaties.

Deze week hebben we ook bezoek gehad van het kantoor en direktie van Mercy Ships Nederland. We hebben ze verwelkomd met de nederlandse vlag en de gangway (loopplank) versierd met oranje vlaggetjes. Maandagavond hebben we gezellig met elkaar koffie gedronken. Ze hadden voor ons allemaal een kadootje meegebracht: kleine doosjes hagelslag! Mjammie. Dinsdag hebben ze een bezoek gebracht aan het ziekenhuis, dus ook de verkoeverkamer. Ik was net "druk" met een patientje en haar moeder.....

O ja, vandaag werd de halve marathon gelopen hier in Cotonou. Een aantal Mercyshippers hebben meegedaan (ik niet hoor, zag het niet zitten in die warmte). Ik heb ze wel zien rennen, verbazend: sommigen op teenslippers en ook op blote voeten. Ter verkoeling krijg je onderweg een emmer water over je heen gekieperd; maar helaas, de beloofde waterflesjes waren op.....

Oh ja, ik ben ook nog naar Ganvie geweest (zie je wel, ik heb het gewoon druk). Dit wordt ook wel het Venetië van Afrika genoemd. Het is een vissersdorp op palen, in de 17e eeuw gesticht door een stel vluchtelingen die een veilig heenkomen zochten. Er leven op dit moment ongeveer 20.000 mensen. Met een bootje zijn we daar naar toe gevaren over een meer, ongeveer 3 kwartier. Het was echt de moeite waard om een stukje van dit land te zien vanaf het water en ook om te zien hoe mensen kunnen leven. Niet in scene gezet voor toeristen. Aan de andere kant voelde ik me wel een beetje een toerist, want we zaten met ongeveer 20 blanken in een bootje, allemaal met fototoestellen (ik dus niet, neem ze wel over). Ik voelde me net als de japanners in een rondvaartboot door de grachten van Amsterdam. Ze leven van vis wat ze verkopen op de grote markt hier in Cotonou en dan nemen ze groenten en fruit weer mee terug.

Bedankt voor je belangstelling en tot de volgende keer!

Groetjes van Marga