VVF vrouwen

Hallo,
Gisteren was het een korte operatie dag: om 2 uur hadden we de laatste patient al naar de afdeling gebracht. Nou, dat is zeldzaam. Er waren 2 operaties uitgevallen en 1 chirurg opereerde op 2 kamers, dus kon van de een naar de andere hoppen. Voordeel is dat je dan sneller door het programma heen bent. Verder is de vrijdag ook een beetje klusjesdag hier: de noodkar moet gecontroleerd worden op de inhoud en alles moet "gesopt" worden met chloorwater! Dus dat met de vertalers netjes gedaan en nog op tijd klaar! Maar ja, hier is altijd nog wel een klusje te vinden. En ik had een leuk klusje vind ik zelf.
Er was nl. die dag een bus uit het noorden, honderden kilometers hiervandaan, aangekomen met vrouwen die een fistel hebben tussen geboortekanaal en de blaas waardoor ze altijd urine lekken. Er waren 19 vrouwen gekomen en 17 familieleden. Nou, we wisten dat ze er waren: de hele ziekenhuisgang stonk naar de urine. Alle vrouwen die gescreend werden, werden op een zaal gezet en toen moesten ze allemaal onder de douche! Dat was mijn taak. Moet je weten dat het vrouwen zijn uit kleine dorpjes, uit de bush zal ik maar zeggen. Ze hebben nooit een douche gezien, laat staan er onder gestaan. De meesten hebben nog nooit in een automobiel gezetten en nog nooit een zee gezien, een schip, elektriciteit, stromend water, blanken?! Daarbij komt ook nog dat ze allemaal een of andere stammentaal spreken, dus communiceren gaat ook niet in hun taal. We hebben wel vertalers hier, maar ze spreken hun taal weer niet (is te ver weg). Soms is er een andere patient die dan vertaalt in een stammentaal wat een vertaler weer verstaat en die vertaalt het weer aan ons. Erg ingewikkeld, maar uiteindelijk kom je er wel uit, soms ook niet. Geduld. Goed, ik heb maar gewoon in het nederlands gepraat, dat is voor mij het gemakkelijkst. Ik dacht: dan communiceer ik toch. Heb ze 1 voor 1 meegenomen naar de douche en voorgedaan wat de bedoeling was; kleren uit, ook de fetish kralenketting om de middel moet af. Eerst de douche laten lopen. Nou, de meesten vonden het wel spannend. Giechelen en schrobben maar! Ze moeten goed schoon zijn, want we hebben teveel infekties gehad. Zuster had een krukje gepakt en daar konden ze op zitten want ze vond dat de voeten ook heel goed schoon moesten zijn! Het waren over het algemeen magere vrouwen, maar een armspieren en schouderspieren! Zo! Dat krijg je als je 30,40 kg op je hoofd moet zetten en dan je moet verplaatsen. Na de sopbeurt schoon ponnetje aan van de zuster en een incontinentiebroekje. Al hun eigen kleren gaan hier in de was en krijgen ze weer terug. Een bed aangewezen en daar moesten ze op blijven zitten/liggen, anders raken wij de kluts kwijt. Naambandje om en naam boven het bed. Toen mochten ze een voor een mee naar een ruimte waar hun familie zaten te wachten met de bagage. (Sommigen leken wel hun hele huisraad te hebben meegenomen, maar ze blijven hier voorlopig wel) Familie lid aanwijzen, naam opschrijven van fam. lid (iedereen moet hier nl. een naamplaatje op). Ja, naam opschrijven is ook moeilijk. Je moet maar afgaan op de klanken en dat maar opschrijven. Ze kunnen niet controleren of het goed geschreven is (die neiging heb ik dan) omdat ze niet kunnen lezen en niet kunnen schrijven. Terug naar de zaal. Matrassen werden tevoorschijn getoverd en fam. lid kon onder het bed slapen. Prachtige oplossing toch?
Ik heb veel lol gehad samen met deze vrouwen. Ik hoop dat de operaties die de komende week gaat gebeuren mag slagen, iets wat geen garantie is.
Groetjes van Marga